GECEDE MEŞK
Tabiatla bir meşk, ama sazsız ve sözsüz, yıldızların aydınlattığı bir gökyüzünde gece sakin ve hafif, ulu ağaçların tepelerindeki yaprak hışırtılarından biraz sonra soğuk bir rüzgarın değeceğini anlıyorsun.
Dallar arasında tek tük de olsa gelen, kalın ve ürkütücü seslerin gün ışığında gelenden çok farklı olduğunu hissediyor, bazen hemen önünde sessiz bir şekilde yayılan kirpiye rastlıyorsun. Temellerde barınan küçük civciv ve kurbağaları avlayan yılanlardan gece daha emin olabiliyor, yarasaların uçuşunu garip bir şekilde izliyorsun.
Kapı sesinden, avlu da ya da balkonda olduğunu hisseden itilmiş ve atılmış bir köpek, bahçe duvarını atlayarak yanına geliyor, belki hayatta ilk defa bir köpekle samimi oluyorsun. Kendisine ekmek verdiğin ellerini adeta öpüyor, yalıyor. Ayrıldığında ise gecenin derinliğinde seher vaktine kadar havlamasını bir ninni havasında dinliyorsun. Ne televizyon, ne radyo, ne jurnal, hepsinden uzak, sakin, dizisiz, habersiz ve stressiz bir gece.
İşte, bu gece benim gecem, köyde bir gece...
