CUMA, AĞABEY BOŞ GEÇMEYELİM
Başlığa bakınca, hemen hemen her hafta cuma hutbesinde hocaların utana sıkıla ama emre binâen ilân ettikleri câmi çıkışında verilmesi istenen sadakalardan, ya da kiminin dediği gibi gönüllü gönülsüz verilen haraçlardan bahsetmeyeceğim, lakin caminin içindeki veya dışındaki sempatik birinin camiden çıkan cemaatle empati kurarak istediği paradan bahsedeceğim.
Zaman zaman sırtına bir polis montu, başına da bir polis şapkası geçirerek, hiç beklemediğiniz bir yerde elinde düdükle, sinyalizasyon lambalarının olduğu bir noktada trafiği idâre ederken görürsünüz. Yine başka bir zaman ve mekanda uyduruk bir boyacı sandığı ile onu ayakkabı boyamaya çalışırken görür, sempati ile bakarak geçersiniz. Bir bakmışsınız sırtında çok düzgün olmasa da bir takım elbise ve kravat takmış olarak simit sattığına şahit olursunuz…
Demem odur ki, nerede ne zaman onu görürseniz görün, o, mutlaka bir iş başındadır. Çalışmayı ve üretmeyi seven sevimli bir güdük akıldır. Lakin hiç kızdırmaya gelmez, her ne kadar bildiği ya da konuştuğu sınırlı kelime ve cümleler olsa da, en düzgün çıkarttığı cümleler, kızdırıldığında çıkarttığı küfürlü cümlelerdir. Eskişehir’in gülü, bâzen de câmi çıkışının bülbülüdür.
O şehrimizin Murat’ıdır ve haftanın herhangi bir günü onun için cumadır. Eline aldığı büyük boş bir karton kutu ile câmi çıkışında cemaat çıkarken bağırmaya başlar ve devamlı olarak tekrarladığı cümle; "Cuma bugün, boş geçmeyelim ağabey" cümlesidir oysa belki daha cuma gününü hiç tutturamamıştır.
İşte o sempatik sevimli Murat'ımız, duyduğumuza göre bu câmiden topladığı üç beş lirayı götürüp diğer câmiye bağışlarmış. Onca karnı tok, gözü aç, doymak nedir bilmeyen insanların arasındaki Murat'ın, o hâline ne demeli?..
Deli saçmalığı mı yoksa yüksek erdem mi?
