ÇOK ÖZLEDİM
Sonbahar, belki bir mevsim olabilir, ama benim için çok özel yeri var.
Güneşin altında rüzgarın her şeye dokunup geçmesinden, yanaklarım ve saçlarım da okşanarak nasibini alıyordu.
Yaprakların sıcacık altın sarısı rengi, gözlerden yüreğe iniyordu. Yer gök, alev içerisinde sanırsınız.
Zamanı gelen yapraklar ya kendiliğinden ya da rüzgarın eliyle savrulup düşüyordu toprağa.
Güneş, bugün için elveda demeye hazırlanıyor, bütün renkleriyle gökyüzünü, denizi, her yeri cesurca boyuyordu.
Zaman nasıl da ilerlemiş, kaç kahve içtim bilmiyorum?
Burası, bu manzara bana çok şey vermişti; sevgiyi yakaladığım ve ruh eşimi bulduğum yer.
Hikmet, seni çok özledim, sensiz hiç bir şeyin anlamı kalmadı. Burada olmayı, ikimiz de çok seviyorduk. Zaman algımızı yitirirdik, içtiğimiz çayların, kahvelerin sayısını unuturduk.
Sen ayrı bir anlam katıyordun hayatıma. Her şey seninle daha güzel, sanki büyülü gibi gelirdi; çünkü büyülenirdim.
Elinin değdiği her şey, can bulurdu, sihirli dokunuşlarınla hayatımı değiştirirdin.
Hikmet, biliyor musun hiç eski neşem yok artık; hepsi seninle uçup gitti, umarsız bir dalgınlığın içinde, yitip gidiyor gibiyim.
Sevgilim diyemiyorum, sen sol tarafımda atan kalbimsin, canımsın.
Yaz, kış her zaman sol tarafımdan üşüyorum, orası sensiz bomboş.
Hikmet, beni çok erken bırakıp gittin. Daha birlikte yaşayacağımız çok şey vardı.
Çocuklarımızın kahkahalarını şarkı gibi dinleyecektik.
Seni kara toprağın altında düşünemiyorum. Kader böyle olmak zorunda olmasaydı.
Ah Hikmet! Canımın yarısını alıp götürdün, bilmem ki bir gün tam olabilir miyim?
