CAM KIRIKLARI
Güneş ağlıyordu, bulutlar gülümsüyordu. Bu işte bir yanlışlık vardı. En son saçlarındaki cam kırıklarını hatırlıyordu.
Uyanmıştı. Karşıdan baktığında bahçede çınar ağacının dibinde sümüklü böcekleri gördü. Parlayan kendilerini daha da cilalayıp süslü mü süslü görünüyordu.
Çınar ağacının köklerini yemek için yerlerinde duramıyorlardı. Dile getirelim, yiyelim yedikçe mutlu oluyorlar sürekli gülüyorlardı...
Nerede olduğunu çözmeye çalışıyordu. Yanına biri yaklaştı adının; "Muhtar" olduğunu söyledi.
"Bahçıvanım, gördüğün bu yere bakıyorum. Şaşıp kaldım. Ağacın köklerini yiyenler peki.." dedi. Sustu, bahçıvan.
Odanın içinde dolaşıp duruyordu. Gözüne ilişen gazeteye baktığında aranan, mimlenmiş biri olduğunu gördü. Aynaya baktığında o kişi kendisiydi. Yazılanları okudu; "Ölmüştü", gerçek miydi düş müydü? Cam kırıkları yüreğine de mi saplanmıştı?
Tanıdığı bir el var mıydı? Yardımına koşan bilemedi.
Sessizce uzaklaşan gün, geceyle buluşurken gözlerinden akan yaşa teslim oldu...
