BİR KİTAP: ZİFİRİYET FABRİKASI / HAKAN YÜCEL
İnsan kendinden kaçar mı? Ya da ailesinden? Bence bazen kaçmak gerekir. Kendini bulmak, sevdiklerine zarar vermekten, geri dönüşü yeni bir başlangıç olması için. Tabi eğer insan değişime ve yeniliklere açıksa... Ya da hep zorbalık edip ama karşısındakiler tarafından gördüğü sevginin, saygının, fedakarlığın değerini bilip saygısızlık etmeyip sevgiyle kucaklamaya açıksa...
Kahramanımız, ailesine yararı olmayıp zarardan başka; günün birinde ardından bir not bırakarak sevdiklerinden, çocuklarından kaçar kayıplara karışır ailesinin gözüyle. Ailesi bunu böyle bilirken kaçması, uzaklaşması yolculuğunda başına olmadık işler açar. Güler misin ağlar mısın bir hal olur yaşadıkları. Sarhoş olan kahramanımız gözünü açtığında hiçbir şeyi hatırlamadığı bir anla karşılaşır.
Nasıl olur da İzmir'den başlayan bir terk ediliş Aydın, İstanbul ve Urfa gibi şehirlerde bulur kendini. Baş kahramanımız bu şehirlerde ve şehirler arasında yaşadığı her anı bir heyecandan, bir macera gibi esrarengiz olaylara tanık olur. Gerçekten okurken tebessüm etmemek elde değildi. Ki böyle kitapların olması açıkçası sürükleyici olur ve sıkmaktan uzak tutar. Ayrıca kitap, güldürürken düşündürmeyi ve yermeyi amaçlamış bir yapıya sahip.
Evet kahramanımız için bu kaçış bir kısa an gibi olsa da yaşadıkları, gördükleri geçmişinin karanlığı yarınına güneş ya da ay olacak mı? Yeni ve yeniden, sıfırdan bir başlangıç olur mu? Bilmem. Gelin, okuyun ve görün.
Geride kalan ailesi mi? Hiç mi merak etmediler? Ne bileyim, sevindiler mi yoksa bir bekleyiş içerisinde oldular mı? Diyorum ya okuyun ve tebessüm ederek görün neler olduğunu. Hayat ve yaşam insana sürprizdir.
