BİR KİTAP: BİLİNEN TÜM ZAMANLAR / RECEP KAYALI
Eserde yedi öykü yer alıyor. Doksan beş sayfa boyunca yüreğinizde iz bırakan hikâyelere tanıklık ediyorsunuz.
Son iki öyküde ben anlatıcı dili kullanılmış. Bu da baştaki diğer öykülerin aksine karakterlerin ağzından okura daha neşeli bir üslup sunuyor. "Yumurtacı Ragıp'ın Amorti Yaşamı" günümüz işçisinin grevle başlayıp "buna da şükür" dedirten iş arama macerasını çarpıcı ve ironik bir dille gözler önüne seriyor.
"Cennette Dokuz Gün" ün de tebessüm ettiren dede torun ilişkisi bağlamında bir önceki öyküden aşağı kalır yanı yok. Bu öyküyü gözüm bir dergiden ısırıyor ama "Hece" miydi acaba?
"Kara Ulak Ensar'ı Tüketen Şeyler" kitabın ilk girişinde bizi de tüketiyor. Öyküdeki simge ve isimler gayet yerli yerinde kullanılmış. Belirsiz bir zamanda ülke, düşmanla savaşın içindeyken karlar altında bir köye devletin yetimlerden seçip yetiştirdiği ulaklardan biri olan Ensar varıyor.
Kahvehane sahibi olan Ocakçı'nın oğlu, Yasemin'e bir paket göndermiş. Arapçada "yardım eden" anlamındaki bu kelimenin hakkını veren kara habercimiz, köydeki tek haber kaynağı olan radyonun bozulmasıyla cephedeki gençler ve köyde kalan yaşlı aileleri arasındaki tek iletişim kaynağı olma vazifesini lâyıkıyla yerine getiriyor. Şehit haberi veriyor, mektupları okuma bilmeyen aileleri için okuyor. Öykü sonunda ağzımızı açık bırakan bir gelişme yaşanıyor. Ensar'ın boğazındaki taş okura da sirayet ediyor. İnsan yutkunamıyor.
"Süt Üçlemesi" öyküsü de bölümlerden oluşuyor alt başlık olarak. Zaman atlamasında gençliği ve yaşlılığın okuyoruz. Tufan'ın derdi bana çok tanıdık geldi. Bu hikâyeyi bir yerde okudum ama nerde hatırlamıyorum. Süt ve yılan diyeyim gerisini siz ulayın.
Kitapta en içimi yakan öykü ismiyle müsemma "Bilinen Tüm Zamanlar" Ah Havva! Peki bilinmeyen zamanların yükünü nasıl taşıdın? Evlâdı Mithat'ın sancılarını ta içimde yaşadım.
"Cennet Kuşları İçin Eve Dönüş Plânı" da bir tren yolculuğu sahnesiyle başlıyor. Nisa'nın dünyasına, küçük kızın masal kahramanlarına tanıklık ediyoruz. Finalde bağrımıza öküz oturmuş gibi trenin içindekilerle bakışıyoruz.
