BİR KİTAP: BANA RAĞMEN / EZGİ KARAŞİN
Hayat her zaman insana güler yüzlü olmaz. Olsa da, imtihanı kolay olmaz. Aslında, hayat bir sınav değil mi? Bir sınav. Bu sınavda başarılı olmak, doğruluk gerektirmez mi? Lâkin, insanlar doğruluktan uzaklaşmış, almış başını gidiyor.
Elif, ismi gibi dik duruşlu, güven veren, dürüst ve doğruluk yolunda yol alan yalnız küçük yaşta yetim kalmış ve kanatsız bırakılmış yaralı bir kuştur. Yaralı ama yarasını kendi sarmış. Gölgesinde serinlenecek çınar olmazsa, köklerden salınan fideler derman olmaz.
Selim, kuzu postuna bürünmüş bir kurt. Aslında çakal desem belki daha yerinde olur. Gerçek yüzünü saklayan, Elif gibi olamayan yalan yılanlığına sarılan bir düzenbaz. Elif, nerden bilsin bunu. Saf temiz kalbiyle inandı ona. Tek arzusu, aşkına sarılıp sevda kürküyle ısınmaktı. İmtihanı olan Selim'e karşı, nasıl bir tutum içinde oldu?
Kimi zaman, insan insan şifa olur. İtalya'ya yerleşen Elif'in yolu Rosetta ile kesişmesi kendisine nasıl bir kapı açılır? Hani derler ya insana rast gelesin. Rosetta, Elif için nasıl bir imtihan oldu?
Okuma süresince, kendimizi sorguladığımız bir eser. Elif, kendisine yol bulurken aynı zamanda kendisiyle tanışan okuyucu için de, yol bulucudur. İstanbul İtalya arasında geçiş sağlayan Elif ile tanışmaya ne dersiniz?.
"Sevmek, sorumluluk anlamına geliyor olmalı. Sevdiğin kişiler artıkça düşündüğün şeyler artıyor. Mutluluğun senden azade koşullara da bağlanıyor. Sevmek, insana düşünmesi gereken birçok değişken sağlıyor."
"Olgun bir insan her zaman sakin ve huzurlu bir zihin yapısını korumalı; tutkuların, geçici bir arzunun sükûnetini bozmasına asla izin vermemeli."
"Paylaşmak insana güven veriyor."
"Yarım bırakılan her şey heybeye yük oluyor. "
"ifadelerin yerini alan beklentiler insana ne büyük yüktü."
"İnsan, sustuklarının anlaşılmasını istemez mi?"
