BEN CESARETİMİ SEÇİYORUM...
Kıyılara vuran savrulan düşlerimi, onca söylenmiş mana bulmayan sözleri, iğreti bulduğum ne varsa bütün olumsuz keşkeleri bir bir kilitleyip sırtlandığım anahtar sözcüklerimle bir yola çıkıyorum.
Hissetmek adına, benlik olan ne varsa, başka ellerden çıkmış hatta papuçlarımı dahi çıkarıp çıplak ayakla basıyorum basamaklara…
Etrafımda yeşeren çimenler bana, "Başlamak başarmanın yarısı" diyor sanki ayaklarımı sarsa da çakıl taşları, kuruyan yapraklar, baharı bekleyen bir çınar ağacı olmak da var... Bir iki derken bir ceylan yavrusu çıktı karşıma hem ürkek hem de olduğu yeri güzelleştiren.
Göz göze geldik o an. Az ilerimde olan ceylan sanki bana bir şeyler anlatıyordu, "Sen benim hangi halimsin şu an?"
Ben ileride sen basamaklarda yükselmeye başlayan. Sahi, neydi bana o yolu sunan, anlatmak isteyen ceylan?..
Bir an hissettim anahtarlarım bana kendimi hatırlattığında ya ürkek olacaktım ya da ovalarda, bayırlarda hoplayan, zıplayan bir ceylan, benden önde olanı anladığım an.
İşte sırtımdaki yükler hafifledi. Onlar sadece birer tecrübeyi, her yol ikilemliydi.
Cesareti seçtiğim an ceylanla göz göze gelmemdi…
Ürkeklik korkakların işi idi. Klavuzum bir ceylanın bakışları ise ben o, basamakları hissederek çıkmaktaydım…
Hiç ummadığımız anda bir şeyler çıkar karşımıza kendimize, 'merhaba' dediğimiz. Kendimizi bulduğumuz anda sadece kendimizi hissederiz…
Olumsuzluklarla kilit vurduğumuz anahtarları bu kez yeşertmek için yanımıza almış oluruz.
Kuruyan ağaçlara kuşlar dahi konmaz..Tabiatın öğretmenliği hiçbir zaman son bulmaz
Ben cesareti seçtim …
Bittim dediğim yerden yeşermeyi.
Oysa değilmiydi ki her son bir başlangıç …
