AYNA
Cam önünde dalgın dalgın bakıyordu. Nefesi cama vurdukça buğu yapıyordu. İnce bir tabaka büyüyor, tüm camı kaplıyor, artık dışarısı belirsiz bir hayalet gibiydi. Şu yukarı daldaki kuş olmalı. Bulutları hiç hesaba katmayın. Belki birazdan yağmur olup düşerler. Belki bir şarkı söylenir o anda, beraber içinde bolca güneş geçen.
Görünmeze dönelim tekrardan. Dallar çatal gövdeden ayrı. Gövde yara içinde. Tam orta yerinde bıçakla acıtarak çizilmiş bir kalp. Sol yakada senin, sağda onun adının ilk harfleri. Üzerinden vınlayıp geçmiş bir ok... Gövde aşağı süzülerek toprakla buluşuyordu. Bir karga gagasında çeyrek bir elma. Burada gagaladı, açlık giderdi. Küçücük bir çekirdek koptu. İki taş arasına gizlendi. Zaman çok eskiydi. Onlarca yıl eski. Tohum toprağa yapıştı. Toprak sardı sarmaladı. O iki harfin bedenlerinin birbirini kucaklaması örneğince...
Bedendeki iki baş göz göze bakıştı. Yangın oldu büyüdü, büyüdü. Ok hedefini bulmuştu. Tohum sevdi toprağı. Sevgisini çatlamayla gösterdi. Toprak yer verdi. Kökleri sahiplendi. Kökler yeryüzüne uç verdi. Serpildi, gelişti. Büyüdü büyüdü. İlk yarayı o, delikanlıdan aldı. Sineye çekti..
Dalgın bakışları artık camdaki buğudadır. Ayna cam dışı gizliyor. Uzandı elleri. Parmaklar yukarıdan aşağıya kaydı. Tekrar yukarı çıktı. Tekrar kaydı. Bu bir yürekti. Önce sola bir harf sonra sağa koydu. Cam ve ağaç gövdesi eşitlendi.
Bakışları takıldı kaldı. Sağdaki harf kendisiydi. Koltuğunda yitirilen ayaklarıyla buradaydı. Soldaki harf yoktu, yoktu. Ne içerde, ne de şehrinde.
Belki yazılacak bir şiire saklanmıştı. Belki, "Benim hayallerime erişemezsin ki..." Parmaklar hızla bir ok çizdi üzerine. Kalp oklanmış, kırıktı.
Baktı, baktı. Kolunun tersiyle camı bir çırpıda sildi. Cam şimdi ayna gibiydi. Elma ağacı apaçık görüntüdeydi.. Ve kalp orada bakana gülümsüyordu..
Onun yüzü acı doluydu..
Dalgın dalgın bakıyordu..
