AYAZ VURMUŞ HAR'I DÜŞLÜ PALTOSUZ DUYGULAR
O, bir baba....
Merhaba, can kardeşim. Yaşadığım ufak bir hikaye dedi ama büyük dramdı...
Malum, parasızlık.
1999 yılında, İstanbul’da bir inşaatta yatıyorum.
Kapı yok, pencere yok, yatağım beton, yastığım kürek sapı.
15 gündür açım, gözyaşlarımı teselli edecek sigaram bile yok. Kısaca, ayaz vurmuş bir beden hariç hiç bir şey yok.
Bir gece, iri yarı bir adam geldi. Ay ışığı camı olmayan pencereden içeri vuruyor, bir de mum yakmış, elinde bond çanta.
Tuğlanın üzerinde oturdu, elindeki poşetten bir ekmek içi köfte, domates vs. çıkardı.
İçimden kendi kendime; “Bana getirmiş, ne iyi insanlar var.” dedim. Adam, karşımda başladı ısırmaya ve bana bir lokma bile yermiyor.
Ekmeği bitirdi ve dedi ki; “Bu inşaat benim, sen hastaymışsın ve burada kalıyormuşsun, bana bildirdiler, acıdım geldim. Bu çantada, tam tamına 150.000.000.000 TL (eski para ile) var, sana iş buldum, yarın söyleyeceğim adrese git, sana küçük bir paket verecekler ve söyleyecekleri yere teslim et, bu para senin olacak” dedi.
Birden irkildim, açlıktan sersem olmuşum, kendime geldim; “yok” dedim.
"Açlıktan gebersem yine gitmem, çocukları zehirliyeceğime açlıktan ölmeyi tercih ederim” dedim ve bu alçak, o halde beni tartakladı ne kadar kendimi savunsamda, gücüm yetmedi, bir kaç yumruk yedim.
Ben zenginliği tercih etseydim, onursuz olsaydım, İstanbul’un zenginlerinden biri olurdum...
Kusura bakma, bunlar devede kulaktır..
Saygılarımı sunarım...
Şiirini okudum duygulandım..
Halbuki haberi yok, o anlattıkça ben duygulanıyorum....
"Bana annemin tabutu verdi kişiliğimi"
Henüz küçük bir çocukken omuzladığım o ağırlık, bedenimden çok hayvani duygularımı bir daha kullanılamayacak kadar un ufak etmişti.
Ve ben;
Sağ elimde, boynu bükük cümleler kuran kalemimle yazıyorum...
Diyorum, ben insanım yahu !
Ben öbür dünyadan önce bu dünyalıyım..
Ben sevgi dağıtıyorum, yaşıyorum.
Ve zalim, sen nerede olursan ol, sürekli iyiliğimle öleceksin.
Sen bana her kötülüğünde, can veriyorsun !
Ve o gün gelecek...
Gökyüzü ölmüş sanmayın,
Mavi dumanlar arasından çıkıp gelecek, gri bulutlar kabus olarak yağacak üzerinize.
O merhametsizlik içindeki kalbinizi, yıldırımlarla yakıp tutuşturacak son kalan iyilik aşkıyla, yeryüzü kızıla boyayanacak ve sarı kusacaksınız aman diyerek...
Ben sevinçle vuracağım ahlaksız kalabalıklarınızı,
Ruhları yeşeren ölmüş çocuk gözleriyle mermi atacağım size...
Bu öyküm, Allah'a şikayet mektubu zaten, nara atmama gerek yok..!
Ve size, iki çift sözüm olsun vahşi insanlar!..
Çıkın korkak beyinlerinizden
Namusunuzla savaşın.
Ama,
Vampir gibi kandan beslenen mahluklar,
bir savaş başlasa bile,
hiç bitmez mazlum sözleri.
Sevgili yaratıklar !
Bilirim,
sizin dudaklarınızda vahşetin hafifletici bahanelerinin lekesi var...!
Bana lezzet vermez senin ağzında çiğnediğin insan eti...
Cehennemi hakettin sen bugün!
Allah'ın gazabını bekleyin bakalım, ben de ereyim o güne.
Sensin şiirlerime konu olan lanetli insan elbet anlı şanlı bezediğim..!
Aslında ben tüketiyorum kalemimi belki de !
Bir mızrak ucu gibi korkunç yoksulluk yüzyıllarca gırtlağınıza batıp çıkacaktır, ben bunları yazdım diye, mükafat olarak sizi seyredeceğim, ve tabi ki tüm aç bıraktığınız o çocuklarla hep birlikte....
Şahitlik şerefi verilirse bana, senin şerefindir.
Ayaklar altına alacağım, boynuna basılı olacak sözlerim.
Ve orada pazarlık masasında vereceğin, ellerin, ayakların, kararmış tüm bedenin olacak..
Dinleyin siz insanlığı unutanlar, dünyanın ilk yaşam yeri olduğunu idrak edemeyenler, ikinci yaşamda hepiniz insan değil hayvanlar gibi akılsız olsaydık diyeceksiniz…
Neyse, hırs yaptık, epey şiirimsi beddua ettik iblislere....
Ara verdiğimiz öyküye devam edelim, o kadar güzel bir adam var ki anlatacak, kesinlikle şaşıracaksınız.
Ayaz'ın vurduğu tenden, muhteşem ruh dünyaya gelecek.
................,
