ZAMAN
Zaman en büyük çizgisini, bir gün, nerede bir eksiğiniz varsa oradan atar..
Eskiden pijama giyen insanlar yokluğu bilirdi..
Pijama, evde giyebileceği en güzel elbisesiydi..
İşten gelir gelmez uzun ince çizgili pijamalar giyinilirdi.
Çoğu da hatırladığım kadarıyla hep mavi olurdu..
Yemeğe onunla oturulurdu, yatarken çoğu zaman onunla uyunurdu.
O pijamayı giymiş olan erkeklerin bir çoğu, hayatın tozunu ve cefasını yutmuştu..
Dolaysıyla, hep usumda kırgınlıkları ve yorgunluklarıyla canlanırlar.
Bir takım pijama ile ömrü geçerdi insanın.
Şimdi o pahalı eşofmanları bir kaç kere giyip çöpe atıyoruz...
Sağlığı olmayan bir insana; 'ne istersin' diye sorsalar...
'Hiç birşeyim olmasın, yeter ki sağlığım olsun' der..
İşi olmayan bir insana; 'ne istersin' deseler
'işim olsun da, başka bir şey istemem' der..
Ekmeği olmayan, bir kuru ekmek ister.
Ama bunların hiçbirini yaşamamış bir insana sorsan; 'para, ille de para’ der. Tüketim toplumu olmamımızın, kişiliğimize bir yansıması da burada gizli.
Acıyı yaşayandan ders almıyoruz. Daima lükse bir özentidir tutturmuşuz. Artık, arkadaşlarımızı da kaç tane botoks yaptıranlardan seçmeye başladık.
Harında pişmemişlik olunca istekler de bitmez oldu.
Bu yüzden gözü doymuş insanların değeri hayatımda hep bir başka yerdedir.
