YOL AYRIMINDA
Ölümü anlat bana
Boynuma dolanmış, bırakmıyor yakamı
İçimde sönmeyen bir kıvılcım var
Sızısı dinmek bilmiyor, anne!
Şu yerkürede ne çok isteklerim vardı oysa.
Coşkun bir yürekle daha çok sarılmak isterdim sevdiğim insanlara...
Kim bilir hangi ilk güzde
Öksüz bir çocuğun başını okşayacaktım, anne!
Yağan yağmurla bütünleşen toprağın kokusunu Yüreğime bir kez daha çekmeyi ne çok isterdim bir bilsen...
Bakışlarım donuk bu gece
Düşüncelerim belleğimde tutsak
Ölümün kucağına koşuyorum, anne!
Acı süzülüyor yüreğimden
Kanadı kırılmış bir kuş gibi
Savruluyorum bir o yana, bir bu yana
Karanlığın içinde, yol ayrımındayım şimdi.
İyikilerim vardı benim anne, sevdiklerim
Nerede onlar, söylesene bana...
Dil suskun, yürek yitik, canım acıyor
Ölümün kucağına koşuyorum umarsızca.
Anne!
Geceyi indireceğim kirpiklerine birazdan
Kolun kanadın kırıldı sanma
Yaşamın döngüsü bu, başka söze ne gerek
Sarıl gövdeme sıkıca; ne olur anne, ağlama...
