YENİDEN AÇSIN LALE ve GÜL
Uzaktan sadece silüeti seçiliyordu. Kadın mıydı, erkek miydi kim bilir? Belli değildi. Ne önemi vardı ki? Sadece bu evrende varlığı kadar yer kaplayan, yaşadığı kadar var olan; gel-gitleriyle, mutluluk ve hüzünleriyle Tanrı’nın bir kuluydu…
Denizin kenarında, kumların üzerine oturmuş, kendi dünyasına dalmıştı. Bazen gülümsüyor, bazen hüzünleniyordu. Gelişi güzel bir şeyler çiziyordu. Ufka bakıyor; “Ömür, dönülmez aşkın ufkundaymış, nasıl da menzile on kalmış.” diye düşünüyordu. Oysa bir zamanlar, “hiç bitmeyecekmiş gibi geliyordu” hayat…
“Gönüller aldık, gönüllere girdik. Bir daha yapmam deyip, yine hatalar yaptık. Düne hayıflanıp, geleceğe yönelik planlar yaparken bugünü yaşayamadık. Sanki nefesler sayılı değilmiş, mutlak sahibi bizmişiz gibi, ömrün ayağına çelme taktık. Ne değmeyecek şeyler günümüzü çaldı.” diye düşünürken bir taraftan kumlara belirsiz şekiller çiziyordu. Belki de bu çizgiler yaşadığı hayatıydı. Olmuştu, bitmişti, gelmişti, geçmişti… Pek de anlamı kalmamıştı bunların. Yaşanan bunca şeyden sonra; ömür, nasıl geçerse geçsin önemli değildi...
Yeniden dünyaya gelmek hayali, ölümün karşısındaki çaresizlik… O; uzun, karanlık, sessiz uykuya dalmak; ebediyetin eşiğinden geçmek, kaçınılmazdı…
Ölüm hazin ama bitiş değil… Sevgiliye kavuşulacak bir cennet bahçesi, ya da düğün gecesi veya “çöllerin ardından vahaya ulaşmak” gibi bir şey… Bu son demlerde ya şevk içinde harap ol ömür, ya da kor olsun yüreğin, yüce aşk ile…
Aşksız, sevgisiz geçen ömrün son durağında, çalılar biterken toprağında; pervane gibi o yüce sevgiliye kavuşmak için ateşe koşup yan bile bile, korlarda yürü aşk ile...
Bülbül, kanlı gözyaşlarıyla figan ederken, her seher vakti toprağında yeniden açsın lale ve gül...
Aşk ile…
Editör: Hamit Gözümoğlu
