YAZ…
Kalemi bulduğunda ona eşlik etmesi için aradığın bir kağıttır.
Başladığında bir kağıt olur bir miktar sonra, deste sonra yığınla birikim yapmış olursun…
Aklına gelen her şeyi hatta hiçbir imlaya takılmadan; bir böceği, bir çiçeği buna karalama deriz. Karalama yapmadan hiçbir ifade anlatımı olmaz …
İlk tanıştığında yazdıkça ânı sonra da günü kurtarır rahatlama ile keyif almaya başlarsın…
Buna da yavaş yavaş kendini keşfetmek derim…
O, tadı aldıktan sonra birden her şeyi yazmak istersin bazan istediğin gibi gitmez, bir kaç gün sonra rahatlaman gelir aklına, yine bir şeyler karalamaya başlarsın. Bak, rahatlamayı kendin de keşfettin…
Daha fazlası için hiç farkında olmadan kitap okur, şarkı türkü, akabinde hem kendini hem başkalarını dinlersin. Aklına gelen ilk sözcük! Bunca şarkılar, türküler hep günümüzün bir parçası. 'Neden ben de yazmayayım?' dediğin an, kendine kalemine hoş geldin dersin…
Sonra mı?
Seni cesaretlendirecek kişiler ararsın, en yakınlarından başlarsın ben yazmaya başladım!
Kimi harika, süper sakın vazgeçme!
Kimi hadi canım, "Kim kazanmış ki" der.
İkilemde kaldığın an saatler sürer, belki düşünceler seni yormaya başladığında!
Rahatladığın an gelir, kişiler arasında seçim yapma gibi hakkın olduğunu tanımlar ve sana iyi gelen çevreni ararsın. “Sen Başarırsın” unutma ki en güzel kararlar karamsar kaldığın anda çıkıp gelen neticelerdir…
Yazdıkça kendin dahi inanamazsın!
İşte o an, yazdıklarını tekrar tekrar okuduğunda, önce bağlam, sonra akış, yazım kılavuzu gibi imlalara göz kırpar sana. Biz de buradayız “dercesine”.
Yazmak nezaket işidir;
Kelimeleri, cümleleri incitmemeyi, ifade etmeyi, mısraları dizelemeyi, kafiyeleri.
Somut ve soyut olan yansımaları kaptığında şiirsel
olursun...
Kişi kendini keşfettiğinde bilgi zırhını giymiştir…
Yeter ki nerede, nasıl rahatlaman gerektiğini bilmektir...
Asla pes etme. Yazmakta, yazdırmakta telaffuzumuz ile iç içedir, o duygu seli senin içindedir.
Sen yeter ki yaz…
Kendine kendini ispatladığında sen “yazarsın”.
