YAPRAKLI KOYU
Bu akşam girdim denizin koynuna,
Kulağıma aşkı fısıldadı.
‘’Eyyamcı heveslerden uzak dur!’’ dedi bana.
Bir dalga bıraktı ardınca
Böylece başladım yeniden
Kahroluş sanatına.
Özlemi büyüdü,
O ilk gece heyecanının,
Gelip yapıştı deniz, kalemimin dudağına;
Döküldü ışığı nihan yıldızlar suya,
Savruldu yaldız oldu küller yakamozlara;
Su yaktı beni.
Hani senin gözlerinin özendiği o mavi var ya
Kapılıp gitti aslolan bir girdaba.
Aşk akıtırken her umman bağrıma
Islattı kalbimi yağmur, deniz, dalga,
Gözümün kurumayı unutan yaşı
Ve kan.
O yüzden rutubetli hislerim oldu belki.
Belki o yüzden hasretini
Bir sarmaşığın sürgününe aşılayıp
Öleyaza tırmandığım hayat volkanına
Bir anlam katıp gülüşünle
Umut veren gelişim
Umut kıran gidişimle
O yüzden belki alevden bir ıslaklığın mührünü vurdum
Her nefesime.
Ve tenha koyların dökülü yapraklarına
Sarmalanıp kefen niyetine durmaksızın
Secdeye varır gibi
Her soluyuşuma sebep seni yordum.
Bilesin ki seni ben
Aşk yaratılmadan evvel seviyordum.
