UYKU
Bu nasıl bir bekleyişti Allah'ım. Annem ameliyattaydı ve doktor parçayı alıp ameliyat sırasında patolojiden gelen sonuca göre ameliyatı devam ettirecekti. Eğer kanserli hücre varsa yarayı kapatıp geçecek ve "Yapacak bir şey kalmadı, annenizi götürün yesin, içsin, canını hiçbir şeye sıkmadan kalan günlerini huzurla yaşasın." diyecekti.
Söylemesi çok kolaydı, ama sabretmek hiç de kolay değildi. Kardeşim ve ben ameliyathanenin kapısı önüne mıhlanıp kalmıştık sanki. Her an haber gelebilir diye hiç bir yere kıpırdayamıyorduk.
Boğazımız düğüm düğüm, gözlerimizle konuşuyorduk âdeta. O arada kapı açıldı, hemşire elinde kocaman bir kova içinde parçayı alel acele patolojiye götürdü.
O gün o kapıda saatler geçmek bilmiyordu. Sanırım iki saat kadar sonra doktor güler yüzü ile kapıda belirdiğinde kalbim ağzımdan çıkacak gibiydi.
Şükürlerin en büyüğüydü o gün. Rabbim annemizi bize bağışlamıştı. O sevinç çığlığıyla yerimden fırladığımda sallanan sandalyede kitap okurken uyukladığımı üzerime dökülünce anladım.
Yıllar önce yaşayıp çok etkilendiğim bu olay yine rüyalarıma girmişti.
