UMUT, SİRAYET ve YAŞAMAK
Akarsu sesinde, insana huzur veren ahenk vardır.
Çünkü gizeminde, yaşam vardır.
Gözle görülür, ruhla hissedilir güzellikler vardır.
Bahara, kuş cıvıltılarına ulaşmak vardır.
Umut vardır, hayata tutunuş vardır.
Elbet bunu yazan ve elbette yazdıran vardır.
Nefesin nefese, ruhun ruha, bedenin bedene, ihtiyacı vardır. Ayrılığın ölümü getirişi gibi, nefesin cana, canın nefese, ruhun bedene, bedenin ruha, sirayeti vardır.
Bir de umut vardır, umutsuz ruhlara uzanan. Nefessiz beden, susuz ağaç gibidir. Elini versene..
Bedenim bu dünyaya göçmeye gelmiş.
"Ah! Ne çare" dersin, çare ruhlarımızda..
Sonsuzlukta, her yağmurda, yeni başlangıçlarda yazdıkça; ruhumun insanlara yansıması vardır.
Ben yaşlandıkça daha çok seneler yaşayacağım.
Özüm özüne işledikçe, insanlıkta varolacağım.
İnsanoğlu soğuktan güneşe çıkar.
Gün olur güneşten gölgeye kaçar.
Yazdıkça yıkılmayacak köyler, şehirler, kasabalar.
Nerede der misin gelip geçen bunca insanlar.
Bak dünyanın bugününe yansıyorlar.
Sarıl bana insan ve dünya gibi.
Ne ölümsüz gibi ne de silinip gidecekmiş gibi.
Yazdıkça, kucaklaştıkça yaşayacağız sonsuzlukta.
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
