TUTSAK ÖZGÜRLÜK
Özledik, çok özledik mavi yaz akşamlarındaki özgürlüğü
Çağır artık çocukluğundaki o mutlu günlerini
Mutluluk yalnız kendi tutkusunda özgür
Yalnızlık hep bekler dönsün diye kendi sesini.
Neden uyandırmıyor her sabah hırpalayıcı bir özgürlük bizi
Kahrolsun içimizdeki özlem, güven, hasret ve ölüm
Nerede o köhnemiş karanlığın ışığını
Yırtan yüreğimizdeki ezik çırpınış
Şimdi acı çeken yanınla bile alay ediyorsun kendin...
Güneş sırtımızdaki günahlardan uzatırken tırnaklarını
Uyanmaya korktuğumuz saatlerde hep kanıyor yüreğimiz.
Baskıların korkusu mu beynimizi istila eden kemirgenler.
Beyaz bir düştü uykularımızda halatlara asılan umutlarımızı
Korkuyla attık derin kuyulara kan damlayan parmaklarımızla
Yüreğimde mutluluğun mezarları, kanayan yaraların heykeli var
Ve her ikisi de farklı bir renk, farklı renklerde solar
Özgürlüğün mekânı, yalnızlığın gidecek bir yeri yok
Mutluluğun neden gözü kördür,
Ondan mıdır hep tökezleyerek yürür.
Onların hasret çığlığı uykularımızda hep yüreğimizde bağırır
Ahhh! Mavi akşamların özgür çocukluğunun hasreti
Neden çağırdın herkesi,
Kendinle birlikte, yüreğimizdeki tutsak özgürlüğe.
