TIRTIL
Kül kokuyordu yer, ayaklarımın altından kayıyordu dünya...
Adını bilmediğim böcekler kadar şaşkındım...
Kapalı gişe oynanan oyunun, başroldeki yabanisiydim...
Cama yaklaştım, nefesimle oluşan buğuya bir yağmur tanesi damladı...
Yerden kalkan tozu kıskandım bir an, uçuşup dağılmak, yükselip savrulmak istedim...
Adımı söyledi duvar, elimi tuttu bir sinek...
Göz göze geldim bir ihtiyarla, bir anda kayboldu sonra...
Kül kokuyordu yer, koltuk altımda deli bir ser...
Hani tırtıla burun kıvırıp, kelebeğe aşık olan ruh fukaraları varya; bir zarfa doldurup onları göğe fırlattım...
Terazinin en hassas kefesine, şaşmaz adaletin hükmüne, arşa bıraktım...
Kül kokuyordu yer...
Herkesin başında sirk şapkası ışıl ışıl...
Ben bir dağ gibi, şapka niyetine taşırken bulutları...
Etrafta binlerce kelebek varken,
gururla savundum tırtılın onurlu yalnızlığını..!
