TEMENNİ
Küllendi sanıyorsun.
Bir rüzgâr vuruyor.
Yeniden alevleniyor bütün dertlerin.
Ruhun yanarken,
Lime lime parçalanıyor etlerin.
Kıvrım kıvrım yükselirken gökyüzüne kara dumanlar.
Sanki her gün yaşadığım beni resmediyor.
Kavrula kavrula yandığım bütün zamanlar,
Beni bir ocağın içine hapsediyor.
Haykırmak geliyor içimden hırçın poyraza karşı.
Nefes nefese kalıyorum sen dedikten sonra.
Kaybeden yine ben oluyorum, rüzgârla girdiğim bu yarışı,
En son darbeyi ben yedikten sonra.
Unutmak umudu ile her kara gecede,
Baş koyduğum yastık iz bırakan taş oluyor.
Korun saklı olduğu bu bilmece de
Gündüzümü geceye çeviren ateş oluyor.
Bozkırın ortasında, bir çeşme başında yıldızları seyre dalsak.
Kalsak öylece yalnız şekilde, bozkırın, boz rengi içinde.
Alevsiz, dumansız bir zerre kıvılcım olsak
Yansak zamana karşı zamanın ucunda.
Bağlansa zaman, barışsa ay ve güneş,
Yine beni bulur bu karanlık tutulmalar.
Farklı yerlerde söndü sandığım bu iki ateş,
Pas geçerken cihanı bana denk gelir bu yakılmalar.
Vakit yürürken dakika dakika sonsuzluğa,
Ben alev alev gün batımındayım.
Mühlet bitiyor, vakit benden önce alışıyor onsuzluğa,
Kazılmamış bir mezar üstünde hesap yatımındayım.
Harap bir hâlde geçen bu beyhude yalnızlığın, ufuk çizgisinde.
Ellerim semada, dualarım avuç içinde Hakk'a yakarıştayım.
Gözlerim ha battı ha batacak ezgisinde,
Ya güldür beni ya öldür bendeki beni diye
Hakk'a yalvarıştayım.
Sendeki ben ile bendeki ben arasında, bitişi olmayan yarıştayım.
Ben kaçtıkça, bana nefes nefes yaklaşan sona doğru, dönüşü olmayan varıştayım.
Ben zaman ile zamanın dışında, amansız yarıştayım.
***
Editör: Seher Uslu
