SÖYLE BANA
Ve yine gökyüzü ağlıyor
Yine her yanımı hüzün kaplıyor
Nedendir bilmem
Yüreğim yine nemleniyor.
Söyle bana
Ben kimim, neredeyim, burası neresi?
Sanki mahşeri bir kalabalık,
Derin çırpınışlar, mahzun gözler,
Çığlık çığlığa yürekler görüyorum...
Bu nasıl bir sağırlık, bu nasıl bir hissizlik ki
Hiç bir acıyı, hiç bir çığlığı duymuyor...
Çaresiz çareler hangi derde derman olabilir,
Hangi yarayı sarabilir?
Ve ağlamak, yürek dolusu ağlamak
Derde şifa mıdır?
Yoksa beyhude bir teselli mi?
Gözyaşlarıyla umuda göz kırpmak
Hayallere kucak açmak
Belki de masumiyetin en güzel halidir...
Söyle bana
Sen bir annenin gözyaşlarında çaresizliği görebilir misin?
Ya da, çaresiz bir babanın suskunluğuna anlam verebilir misin?
Hayatın dikenli yollarında yüreğin kanadı mı hiç?
Söyle bana
Sen yaşamayı özlerken ölümü istedin mi hiç?
Söyle bana
İnsanın insana uğramadığı,
Sözün yüreklere dokunmadığı,
Acıların yağmur misali yağdığı,
Zulmün altın çağını yaşadığı
Ve güçlünün haklı, haklının suçlu görüldüğü bu çağda;
Yerin altı mı daha güzel yoksa yerin üstü mü?
