SONSUZLUĞA YAZILAN BiR DESTAN
NEFESİMDEKİ AŞK
Nefesimsin, benim hayatımda bir mucize,
Karşıdan bakarken gözlerinle buldum ben özümü.
Bir gülüşünde kaybolurum derin okyanuslarda,
Sensiz geçen her ânım, sustum zamanın kıyısında.
Ellerini tutmadan geçen bir ömür bu;
Gözlerimde saklı hayaller, kalbimde yalnızca sen varsan.
Duygularım bir resim gibi parça parça dağılırken,
Her renk senin adını fısıldar rüzgârda.
Bir dokunuşun yeterdi tüm karanlıkları silmeye,
Sonsuzluğa açılan kapıydı o masum anlarda.
Ama şimdi suskunluk içinde yankılanıyor sesim;
Her nefeste seni ararım, her köşe sensiz dar gelir.
Gözlerindeki denizin derinliklerinde kayboldum,
Bir umut ışığı ararken karanlık sokaklarda.
İşte bu yüzden nefesimsin, ruhuma dokunan melodi,
Hasret dolu şarkılarla sarılı kalbim sana özlemle yanar.
Sensizliğin gölgesinde büyüyen acılarla dolup taşsam da,
Umudumu yitirmem asla çünkü biliyorum ki sen benim en güzel hikâyemsin.
Ve belki bir gün yeniden buluşuruz o cennet bahçesinde…
O zaman ellerimizi tutarak yazacağız aşkımızın destanını sonsuza dek.
