ŞİİRCE / ADINI KENDİN KOYDUN
Zamanla yarışı bıraktığım da
Yeni doğmuş bebenin pamuksu avuçlarında
Kelebek kanadında ki belirgin desen gibiydim.
Avuçlarını yumarken
incinmedi bedenim,
keşkelerden arınmıştı tenim.
Yağmurun içinde seçilmiş damla gibi aktın
Huzurun maviye yüklenip
gözlerde devleştiği bahar tadında.
Adını kendin koydun.
Yufka yürekli insanların seline karıştık kolkola.
Deniz fenerleri alkış tutarken dalgalara
Zor düğümlerin sabırlı tevekkülüyle,
Yine sen dokundun,
başı önünde insan yüreğine.
Nabzım seni sayıyor.
Karanlık rüzgarlar gün batımına koşarken,
Seni fısıldıyorum minik bebenin kulaklarına.
Bir gariplik var elbet.
Yazgılar karışmış kara kaplı defterde.
Bana ne,
kalemin kimin elinde olduğundan.
Ellerimde ellerin var ya.
Senin gözlerinle bakıyorum ya.
Yetmeli.
Yetiyor da.
