SENSİZ BIRAKTIN
İçinde beslediği eksiklik duygusu iyice katmerlenmişti. Yüreği mayalanmış hamur gibi kabarıyor, nefesi kesiliyordu. Bütün umudu geçmişe zincirlenmiş, kopamıyordu. Can yangınının dumanında boğulacak gibiydi. Gözlerinin feri, dumana çoktan esir düşmüştü.
Adını koyamadığı bu duyguyu ifade edecek harfi, kelimeyi, cümleyi bulamıyordu. Oysa adına; “aşk“ dedikleri o duygu, bir kuş edasıyla yüreğinde pır pır kanat çırpıyordu. Lakin sevdasına cevap verecek muhatabı yoktu. Sırtını dönüp gitmiş, bir kelime dahi etmemişti. Kendisini kör kuyulara atılmış Yusuf gibi çaresiz hissediyordu. Onu kurtaracak bir kervanda yoktu.
Daha dün gibiydi. Issız denizlere yelken açacaklar, dünyayı dolanıp kıtalar keşfedeceklerdi. Dünyaya sığmayan sevdaları, arşı alâ da dalgalanacaktı. Nesiller boyu aşkları dillere destan olacak, Ferhat’la Şirin gölgede kalacaktı.
Başka bir boyutta gibiydi. Yaşadıklarına hiçbir anlam veremiyor, gerçek mi onu da bilmiyordu. Rüya gibi geçen o günlerde, yanlış olan neydi?
"Bazen masaya yumruğunu vurmak gerek" dedi kendi kendine. "Hep haklısın dersen, olacağı budur" dedi, mırıltılı bir ses tonuyla. Hep mutlu olsun, hiç üzülmesin, aklı hiçbir şeyde kalmasın, kimseye özenmesin, içinde ukde kalmasın istemişti. Gözünden sakınıyor, üzerine titriyordu.
Sonuç koca bir yalnızlık. Haber vermeden, açıklama yapmadan, gülerek, sabah öpüşerek ayrıldığı evine döndüğünde onu, buz gibi soğuk, karanlık ve sessizlik karşılamıştı.
İçeriye girdiğinde yaşadığı hayal kırıklığının şokunu atamadan, göğsüne birşey saplandı. Nefes alamıyordu. Olduğu yere çöküp kaldı. Elini uzattı. Bir şeyler tutmak ister gibiydi. Boşlukta kalan eli "küt" diye yere düşerken, dudaklarından fısıltı halinde, "Ben seni çok sevmiştim ama sen beni sensiz bıraktın" sözleri döküldü.
Editör : Nevin Bahtışen
