SAKARYA SAVAŞI'NDAKİ “GAZİ KOVAN”IN HİKÂYESİ
Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin ne büyük zorluklar, özveriler ve vatan sevgisi karşılığında kurulduğunun ifadesidir bu hikâye.
Mart 1921, İnönü Ovası: İnsanın iflahını kesen buz gibi bozkır ayazında Ethem Çavuş'un sırtı üşüyor, avuçları ise kızgın mermi kovanlarına çıplak elle dokunmaktan alev alev yanıyordu. Top atışı, on sekiz saattir durmaksızın sürüyordu.
Ethem Çavuş, 75 mm’lik topu durmadan dolduruyor, her seferinde Besmele çekip keşif kolundan bildirilen mevzilere kıyamet yağdırıyordu. Sandıkta kalan sondan üçüncü mermiyi aldığında bir an duraksadı.
Merminin üzerine bir çaput sarılıydı. Çaputu sökerken avucuna kalem büyüklüğünde demir bir çubuk düştü. Çaputun ve çubuğun anlamını çözmeye çalışırken sarı metalden mermi kovanına kazınarak yazılmış yazıya gözü ilişti.
Okumaya vakti yoktu. Mermiyi topa sürüp ateşledi. Demir çubuğu cebine, boş kovanını ise bu sefer sandığa değil yere attı. Bir dakika sonra soğumuş olan kovanı kaybolmasın diye yerden alıp mintanının yakasından içeri attı.
Akşam ezanı vaktinde çatışma durmuş, mevzileri ileri, düşman hatlarına doğru ilerletme emri gelmişti. Batarya komutanı, Ethem Çavuş’a istirahat verdi. İlk iş olarak boş kovanı çıkarıp üzerindeki yazıyı okudu.
Kovanın üzerinde, “Karahisarlı Seyfi Çavuş. 4. Alay 2. Tabur B Batarya 26 Rebüyülahir 1339 İnönü” yazıyordu. Birinci İnönü Savaşı’nın en kızgın günlerinden birinde düşülmüş not ve mermiyle gelen demir çubuk, İmalat-ı Harbiye atölyelerinde çalışanların bir mesaj istediğini gösteriyordu. Boşalan kovanlar Ankara’daki atölyelere yollanır, oradan tekrar doldurulup cepheye gönderilirdi.
***
