RUS RULETİ /1
Yaşlı ve hasta olduğumdan kalbimin eskisi kadar dayanıklı olmadığını biliyorum. Göğüs kafesimin içinde duran şey patlayacak gibi olunca gençliğimi hatırlıyorum. Yanımdakinin yüzüne bakıyorum. Tek bir mimik oynamıyor yüzünde. Saçsız başında boncuklanan terler kaşlarına iniyor.
O, genç… İlk deneyimi olacak ve genç birinin yaşlılıktan ölmek üzere olan birine nazaran hayatta kalıp kalmayacağına önem verilen bir yerde bunun için bekliyoruz.
Kıpırtısız duruyoruz, yoğunlaşıyoruz. Bir tetik sesi, klik…
Patlayan tek şey kalabalığın çığlıkları.
Işıklar üzerimizden geçiyor.
Sıra bana yaklaşıyor. Bir süredir ölmeyi istiyorum. Ölüm düşüncesiyle küçük bir kumar oynamak hayatta kalmama yardım ediyor ve merakımı kamçılıyor her gece. Gözlerim eskisi kadar iyi görmüyor ama birikmiş kalabalığı hissedebiliyorum. Onlar da en az bizim kadar heyecanlılar. Bu gizli yerde sadece vip (çok önemli) insanlara ayrılmış karanlık dünyada etrafı dinliyorum. En küçük bir tıkırtı bile hayatın anlamını hatırlatabiliyor bana. Açılan demir kapıların tıngırtısı koridorlardan gelen müzik sesi, mikrofonlu adamın bölük pörçük konuşmaları duvar ekranlar… Geceler boyunca burada aynı döngüde kalmayı başardım.
Onların deyimiyle yaşlı moruk ballı çıktı. Bahis puanım git gide yükseliyor. Bu da para demek. Namluyu alnıma dayayıp tetiği çekiyorum.
Klik…
Bu para demek. Hayatta kalanların paraya ihtiyacı var. Parasız yaşayamayacak kadar hayatsızlar oluyor aramızda. Bu hayatsızların ilki Hüseyin'di. Tekerlekli sandalyede yaşıyordu. “Çocuklarım için…” demişti, “Benden fayda yok onlara.”
İkinci turda beyin parçaları duvara savrulduğunda bir valiz parayı karısının eline tutuşturup gönderdiler. Anlaşmaya göre onlara verilen süre içinde karar vermişlerdi vedalaşmışlardı, çocuklara adamın tedavi olmak için yurtdışına gideceğini söylemişlerdi.
Hüseyin tuhaf bir şekilde hislerine güveniyordu. O küçük tek merminin ona denk gelmeyeceğini, diğer beş kişiden birini delip geçeceğini varsayıyordu.
Editör: Betül Eren
