PARADOKS...
Hiçbir şeyin anlamı yok,
Bütün değerler ölümün ta kendisi.
Sessizlik uzun bir süre
Varoluş, neden bu kadar gürültülü?
Kelebeğin kanat çırpışları neden bu kadar kalplerde iz bırakır?
Gözüm mü sihire inanan, aklım mı gerçek olmayana kanan?..
Öyle ise
Kim yazdı binlerce şiirdeki kelebeklerin aşk şarkılarını?
Hani, papatyalar özgürdü?..
Niye fal tuttuk yapraklarından, onları teker teker öldürürken?..
Oysa yarınlar bilinmezlik denklemi.
“X, y” bir birine karışmış.
Kim haklı kim haksız , bence aşkı bulan yalancı...
Rüyasını anlatmış bilge, onlarca filozof aşkın fosillerini bulamamışken...
Tütsü kokan yarınların, hipotezine sunulmuş var sayımsal hata...
İşte bizler buna hayat diyoruz.
Var olmak, nefes almak.
Adına yaşam diyoruz.
Tabii
Yere düşen aşık oluyor.
Çoğu da zaten yere düşmek için gönüllü...
Olsun.
Zekanın aklın esir düştüğü anlar.
Ardından, kutsanmış mutluluk sendromu...
Peki,
Sıradaki.
İki en kromozomdan oluşan küçük canlı...
Sen buna bebek de...
Ben buna arzuların meyvesi...
Aslında durum çok vahim.
Binlerce biz konulu genlerimiz çoğalıyor…
Siz buna çocukluk deyin,
Ben buna yaşamsal gerçeklik.
Boş ver...
Şimdi bana mı kaldı, yer yüzünü kurtarmak?
Ben insanım
Ben mahsunum
Ben aşk adamı, sevgi dolu Ademi beşer...
Ben insanım
Ben suçlu
Ben katilim
Ben çıkarcı…
Ben yalancıyım, dünümü inkar eden, geleceğini yok sayan...
İsminin anlamı yok
Her şekile giren bir gölgeyim.
Neyse
Nerede kalmıştık?
Kelebekler…
Onlar da sahtekar!
Güzellik cinayetin başlıca sebebi...
Sen buna ölüm de...
Ben buna varoluş.
Neticede
Sevmekte öldürmek.
Neticede, sevmek de var etmek...
Hadi, hadi!
Çözün bu denklemi...
Hadi şairler,
Hadi yazarlar...
“X, Y” eşittir çözün bu aşk denen paradoksu...
Unutmadan!
Ben, sarışınlardan hoşlanıyorum...
Bu da önümüzdeki yüzyılın kaosu...
