ÖZGÜRLÜK
Keşfedilmemiş bir adaya düşmüş gibi yalnızım, içimdeki düşüncelerin izinde dolaştım bir süre, dönüp dolaşıp yine kendimi gördüm ıssızlığın ortasında.
Dört tarafım denizlerle çevrili olmasına rağmen neyi görmem gerektiğini bilmeden bakındım etrafıma.
Bir cesaretle adanın en yüksek tepesine biraz korku ve endişeyle çıkmayı başardım. Etrafımı daha net görebiliyordum.
Ne kadar yüksek, deniz uçsuz bucaksız, gökyüzü olanca ihtişamı ile sonsuz; tıpkı benim gibi sessiz, acaba ufuk benden kaç ömür uzakta?
Olanca gücümle haykırdım boşluğa; “Ben özgür olmak istiyorum, senden korkmuyorum yalnızlık!”
Düştüğüm adada haykırışlarım boğuldu sanki boşlukta. Kendi sesimi, nefesimi hissettim.
Kafeste büyüyen kuşun; dışardaki özgürlüğü hastalık olarak düşünmesi ve kanatlarının varlığından haberinin olmayışı geldi aklıma.
Hayır, ben hasta değilim ve sadece uçamıyorum.
Kendime geldiğim de masamda boş kâğıdım ve kalemim beni bekliyordu. Vazomdaki gülün bana gülümser gibi baktığını hissettim. Yalnız ama hâlâ güzel kokuyordu.
Önce etrafıma ördüğüm duvarları yıkmak yerine daha sağlam olması için çatlakları kapatmam ve geniş pencereler açmam lazım.
Haydi başlayalım!
Gökyüzü mavisine boyadığım, duvarıma penceremden sızan güneş ışığının yansıması ve içimi ısıtan sıcaklığı ile kendime geldim.
Ah! Hissetmek ne kadar güzel.
Etrafımı saran gökdelenler, sağa sola koşturan insan seline kapılmak beni korkutmuyor artık, ne de deniz dalgalarının içine çekercesine üzerime gelişi.
Kendime yaptığım bir fincan kahvemi yudumlarken penceremden dışarıyı izledim. Gökyüzü ne kadar güzel, göz alabildiğince geniş, nefes alabildiğimce ferahtı.
Kanatlarımı her çırpmamda gökyüzüne biraz daha yükseldiğimi, uzaklara dalan düşüncelerimde keşfedilmeyi bekleyen kim bilir daha ne çok ada ve gökyüzü var diye düşündüm.
Hayallerine taktığın kanatlarınla uçmaktan korkma! Uçabildiğin kadar özgürsün.
Editör: Nevin Bahtışen
