ÖYLE ÖLMELER BULMAK LAZIM
Sanırdım ki en amansız acıdır aşk acısı,
Tövbe acısını çekmeden önce.
Bu sanma sonrası,
Ayıldı ve kıpırdadı öylece,
Konumsuz ve muğlak mağarada,
Biçimsiz mi biçimsiz faniler.
Bu sanrı sonrası algısı açıldı gerekliliğin,
Anlatıyor işte dinle,
Kırk ikindi toplayıp,
Göz torbasında bekleyen melekler;
Ölümün eşiğine gül dikmek lazım,
Kim gibilerden biri olmalı,
O kim gibileri,
Sahra sahra aramak lazım.
Toprağın altında nur mu ateş mi var,
Kök mü mühim, gövde mi,
Bilenlerden ve görenlerden öğrenmek lazım.
Yıllarca boşa kazımışım saçlarımı,
Bu uğurda heba edip,
Kum gibi kazınmak lazım!
Kum nedir ve niyedir durmaz akar parmak aralarından;
Kayıp bir sanrıysa bir dostun ya da öz evladın,
Bir dalgaya kapılıp,
Kaybolması gözünün önünden derin bir boşluğa,
Günah ellerle de olsa,
Tırnakları törpülü,
Ama nadim bir o kadar mahçup ellerle de yani,
Bir duanın kalbine sığınmak lazım.
Bir yağmurla aralanan bir kubbe altında,
Bir kapı bulup bir yerlerinden vicdanın,
Bir sırrın en kavi gizeminde,
Bir ayetin huzur açılımı kadar örneğin,
Terli güvercinler bulup tavaftan yeni çıkmış,
Örtüsüne kanat sürmüş, yüz sürmüş Kutlu evin,
Günün en mutlu doğduğu o yerde ve ayın,
En parlak ışıklarını buketlercesine örneğin,
Secdenin de seccadenin de bir de acının,
Kıymetini bilmek lazım.
Öyle bir hayatı putlaştırmışız ki çünkü,
Bir nefes sonrası yok oluş,
Bir nefes öncesine nispet uçsuzluk..
İşte böylesi bir acının kutsandığı bir mabedin,
Çatı arasında yeniden dirilmek için,
Öyle ölmeler bulmak lazım
Ki bakiyesi kurtuluş…
Editör: Serhan Poyraz
