ON BEŞLİLER DESTANI
Dağ başını duman almış bir kez… Rüzgâr gerek…
Bekleyenler varmış ana, ata yurdunda. Gitmek gerek…
Çokmuş düşman, donanımlı, sinsi, hain… Dövüşmek gerek…
Gidip de dönmemek varsa, on beşliler türküsü gerek
Düşüp de kalkmamak varsa, Çanakkale destanı gerek…
Darda kalan vatansa, ay yıldız, kızgın, kırgın, mahzunsa…
Çehresini çatmışsa…
Hele aylardan mart mevsimlerden baharsa
Çanakkale sırtlarında kan kımızı gelincikler açmışsa
Ötesi berisi yok, ya istiklal ya cansa…
Sarılıp ulusal onura
Şahadet gömleğini giymek gerek
Yazgı değil mi ölüm her cana, her canlıya.
Yaşamak rezillik değil de ne… özgürlük yoksa…
Şehit baba, ata, dirilmiş toprağında
“haydi oğul, sıra sende” diye haykırıyorsa.
“Çanakkale geçilmez” sözünü
tarihin sayfalarına silinmemecesine
hem de kanla yazmak gerek…
On beşlilerdi onlar..
Bıyıkları henüz tarak tutmayanlar..
Silahı cephedeü tanıyanlar
Ana kucağından baba ocağından koparılıp
kınalar yakılarak dualarla uğurlananlar
kuru tayın kuru üzümle yetinmeyi bilip
Siper edip ata toprağına göğüslerini
Dağı taşı ovayı kanlarıyla sulayanlar..
Şimdilerde dövüştükleri düşmanla
Koyun koyuna
Sonsuzluk uykusunu uyuyanlar..
Bin yıllar geçse de
Yaşlanmayıp
Hep on beş yaşında kalanlar..
Çanakkale’yi destanlaştıranlar..
Adları sanları bilinmez meçhul kahramanlar..
Ruhlarınız şad olsun..
Vatan size minnettardır..
