ÖLÜMSÜZ AŞK
Ömür boyu bir araya gelmemiş iki insanın hikayesiydi anlatılan.
Birbirine uzak iki şehrin geceleri hep aynı sessizliğe kapatıyordu perdelerini
Ve her sabah aynı sese uyanıyordu iki yürek.
İmkansız bir sevdanın bütün olmazlarına tek bir çare kalmıştı,
Susmuştu ikisi de.
Kadın belinden sarkan saçlarda uzatıyordu hasretin ağrısını,
Adam ellerinin nasırına işliyordu gün be gün.
Kurban olduğum diyordu ya adam!
Kadın biliyordu özlediğini.
Adam bu sözü duyduğunda kadının gözlerinden ırmaklar döküldüğünü görüyordu,
Ve her suskunluk inadına bir özlem büyütüyordu.
Sonra bir gün
Bir kağıt getirdi postacı,
Adam yaşarken gelemediği o şehre ebediyen taşınmıştı.
Bir mektup bırakmıştı giderken
Altında bir not;
Kıyamı benimle beklemek istersen eğer!
Sol yanımı sana ayırdım diye yazmıştı.
Düğün mü, cenaze mi?
Hiç kimsenin haberi
bile olmadı bundan,
İsimleri bir araya gelmedi hiç bir zaman.
Çok sürmedi,
Yanına ilişiverdi kadın sessiz, sedasız.
Dingin bir ikindi vakti,
Üzmeden,
Yormadan hiç kimseyi.
Uzattı saçlarını boylu boyunca
Elini uzattı,
Tuttu elinden adamın.
Karıncalar kadının yüreğini taşıdı bir zaman adamın yüreğine.
Çiçekler iki yana uzattı köklerini,
Arada duran mermer tuzla buz oldu bir gecede,
İki mezar bir oldu aniden.
Aynı gün aydınlığını hiç paylaşmamış iki yürek
En güzel ölümü paylaşmakta şimdi
Ve en güzel bekleyişi.
Editör: Nevin Bahtışen
