OLAYA TERSTEN BAKMAK
İnsanoğlu neydi?
Minik bir cenin iken koskoca dağları yaratmış edasına bürünen ayaklı canavardı bazen.
Oysa rengârenk gözlerimiz vardı hepimizin boncuk boncuk bakan.
Sırf mavi ve yeşili renk sayıp siyahı kahvesi kenara itildi.
Ellerimiz vardı; dokunmak, yazı yazmak, okşamak için. Ne yaptık onları? Kirli oyunlara, kanlı işlere, pis paslı silahlara bulaştırdık.
Tatlı dilimiz vardı bizim bebelerimizi ninni ile uyutan, masallarla avutan büyüklerimiz vardı. Sonra ne olduysa tadımız kaçtı her şey gibi dilimizi de ekşitmeyi başardık. Etmediğimiz küfür, söylemediğimiz argo kalmadı.
Duymak vardı önceden görmeden de bacası tütmeyen komşunun, evine bir kase çorba ile gidip ne derdi var diye incitmeden hissederek sessizliği duyardık.
Şarkılardaki ritimleri mırıldanırken söyleyenin aşkını duyardık. Sonra ne olduysa dedikodulara, yalanlara, bir de hiç olmayacak duaları okuyanlara kulak kabarttık.
Koku almaya yarayan burnumuzla komşuda pişen keke giderdik. Bir bebeğin kokusunda bulurduk dünyanın güzelliğini, toprak kokusunda ölümü anar, kitap kokusunda sarhoş olurduk zaman zaman.
Olmayan işlere karışmak için kullandık burnumuzu. Bir de methiyeler dizdik üzerine fazla uzayınca estetisyen de aldık soluğu...
İnsanoğlu neydi?
Doğduğunda minik bir cenin iken büyüdüğünde canavara dönüşen beş duyu organdı.
