NEFES
Sabahın o hafif serin esintisini, güneşin ağaçlara, çiçeklere, toprağa kucak açışını izlemeyi sevmişimdir hep. Hele o sabahları çenesi düşük kuşların cıvıltıları var ya! Huzurun melodisi…
Balkonlar, pencereler evlerin ciğerleri diyorum, onlar olmasa nasıl nefes alırdı üst üste yığılmış apartman daireleri?
Oldum olası sevemedim ruhumu sıkan, beni doğadan uzaklaştıran, toprak ile arama mesafe koyan apartman dairelerini.
Ne zaman sabahın o serinliği yanağıma değse, bir anlığına unutur gibi oluyorum bu beton kalıplarını. Gözlerimi kapatıyorum, sanki toprağa çıplak ayak basıyormuşum gibi… Dallardan süzülen ışık kırıntıları göz kapaklarımın ardında dans ediyor. Kirpiklerimin ucuna değen rüzgâr, ekin tarlalarında savrulan gelincik çiçeklerinin süzülüşünü hatırlatıyor.
Bir köy sabahı düşlüyorum o an; horoz sesleri, uzaklardan gelen inek böğürtüleri, çaydanlıkta fokurdayan su… Oysa burada, penceremden baktığımda gördüğüm şey: Gri duvarlar, telaşla geçen insanlar ve arada sıkışmış birkaç solgun saksı çiçeği...
Yine de vazgeçmiyorum. Pazardan aldığım nane, fesleğen tohumlarını ekiyorum özenle saksılara. Her biri yeni doğan bebekler gibi, masum gülümseyişlerinin altında ben teselli eder gibiler:“Bak biz buradayız, toprak senin içinde olduğu sürece her zaman doğanın o eşsiz varlığını, doyumsuz renklerini, kokularını alacaksın.”
Küçük kaçışlarla küçük bir dünya kuruyorum kendime; bir kuş sesiyle, rüzgârın uğultusuyla ya da bir yaprağın hafif titremesiyle… Çünkü bilirim, ruhun nefes almaya ihtiyacı vardır; tıpkı sabahın ilk ışığında uyanan çiçekler gibi.
***
TRUVA YAYIN GRUBU YOUTUBE KANALIMIZA ABONE OLMAYI UNUTMAYIN...
Logoya tıklayıp Youtube kanalımızı ziyaret edebilir, abone olabilirsiniz
Editör: Deniz İmre
