MİHRİBAN...
Günlerden Şubat'ın yedisi, gecenin sıfırlandığı saatler.
Her şeyin tam ortası.
Hesaplarıma göre yaşayacağım günlerin çoğunu yaşadım.
Geri kalan zamanıma sığdırmak istediğim o kadar çok şey var ki…
Zaman yok biliyorum, kısa kesmeliyim.
Masal dinleme vaktini çoktan geçtim.
Yine de...
Anne bana masal anlatmalıydın.
Bak gördün mü?
Sona yakınken çocukluğumda masal bile dinleyememişim.
Ne tuhaf, bunun farkına şimdi varıyorum.
Mesela sevgi diyelim, geri kalan ömrüm, yaşanacak yıllarım.
Sanırım en küçük kısmından yeterli seviyede kullanırım.
Öyle ya...
Anne, sen neden bana sevgiyi öğretmedin?
Bak gördün mü?
Yine ben suçluyum.
Ne olur "Anne" yardım et!
Biliyorsun ben sevgiye alışık değilim.
Of! Of…
Lanet olsun.
Elime kağıt kalem geçti, kalbim yine yağız yazıyor.
Adres bilmeyen satırlar yüreğimden tel tel dökülüyor.
Sanırlar ki ben duygusuzum.
Söyle "Anne" onlara benim suçum yok.
Ben yaşamadığımı yaşatamam ki.
Diyelim ki geri kalan ömrümde bana ceza kestiler.
Aşık ol, sev, sevil dediler.
Anne, anne yardım et!
Baba, baba neredesin?
Annem ağlıyor...
Benim suçum yok Anne.
Benim suçum yok Baba.
Lütfen dövmeyin beni.
Size söz veriyorum, ölmeden önce mutlaka sevmeyi öğreneceğim...
Editör: Betül Eren
