MAZİ
Bir bahar gülümsemesi gibidir
Ruhumuzda saklı olan ağıtlar
Beton duvarlar sardı gönlümüzü
Kurudu akıl bahçemizin gülü
Hâyasız cam kesik attı zamana
Boyadı insanlığı renksiz kana
Sözler tükendi kelimler yüksüz
Akifler göçtü vefa kaldı öksüz
Bütün kuşlar uçup gitti gönülden
Sesten yoksun kalbimizin ormanı
Vicdan köşkümü sarıverdi ağlar
Artık şu ruhumu ağıtlar bağlar
Nağmeler çınlarken kalp hafızamda
Düşlerim süzülür dudaklarımdan
Eski günün ritmi kalbimde çarpar
Bestelenir maziden gelen bir ses
Kararan gönüller şafak beklerken
Geceye teslim oluverdi güneş
Zaman nakışları örter insanı
Sökülür bir gün fanilik kazağı
