KIBLESİNİ ARAYAN DÜNYA
Yüzyıllık bir ruh yorgunuyum sanki,
Zamanın paslı zincirine vurulmuş gibi.
Her adımda bir asır çöküyor omzuma,
Gücüm son kıvılcımını tüketmiş bir yıldız gibi sönüyor.
Ve ben hâlâ gülümsüyorum,
Gözlerimin gerisinde infilak eden sessizliğe rağmen.
Yoruldum,
Bir yangını örtbas eden buz gibi sözlerden.
Bir avuç tuzla geçiyorlar yanımdan
Ve ben, deniz gibi yanıyorum içten içe.
Aynada kendime bakıyorum,
Yetim bir yankı çarpıyor gözlerime.
Gülüşüm surları çökmüş bir kalenin enkazı,
Altında zincirli bir esir var.
Kendi adıma bile yabancıyım artık.
Bu kadar yabancısın diyor aynadaki,
Göz bebeklerimde yıkık bir şehir,
Kimse enkazınının farkında değil.
Kimse yönünü bulamıyor içimde.
Bir ben miyim, gerçekliğin enkazında kalan,
Bir ben miyim eskileri yüreğinde taşıyan.
Ruhumda bir ölüm sessizliği,
Perdesi yırtılmış bir sahnede oynanan,
Son perde, sonsuz suskunluk.
Gömdüğüm insanlar topraksız,
Anılar mezarsız,
Hiçbir çiçek açmıyor artık.
Ve ben hâlâ o mezarların başında,
Bir gardiyan gibi nöbet tutuyorum.
Matemim gecenin kaburgasını deliyor.
Ve aşk...
Evet, aşk bile
Eski bir hikâyenin
İsimsiz kahramanı şimdi.
Yitik Düşler Sokağı'nda, yürüyorum çıplak ayakla.
Cam kırıklarıyla konuşuyorum,
Hangisi benim sesim,
Hangisi yankı seçemiyorum.
Bu varlığın kendine ettiği en eski beddua.
Sıkıştırıyorum zamanı, dolduruyorum bütün vakitleri.
Yine de kaçamıyorum içimdeki sessiz çığlıktan.
Bir yere ait olamamanın hissi gibi
Oysa hiç bir yorgunluk,
Benim yüreğime engel olmazken
Şimdi taşıyamıyorum bedenimi,
Ağır geliyor bana.
Şimdi ben bile bana yüküm.
Vicdanı körelmiş insanların
Arasında, yiten oldum.
Bir tek dua kaldı dilimde,
Kiblesini arayan dünyada.
***
Editör Bilgi Şakar
