KENDİNİ KABULLENME
Kendimizi sevmek için önce kendimizi olduğu gibi kabullenmemiz gerekir. Hiçbir insan kusursuz ve mükemmel olamaz.
Bir insan, aynı anda; güzel, güçlü, yakışıklı,
zengin, dürüst, sevimli, her konuda yetenekli, çabuk öğrenen zeki biri olabilir mi acaba?
Eğer hayatımızı mükemnelliğe ulaşmak için çabalamakla geçirirsek mutsuz ve stresli olmamız, depresyona girmemiz olasılık dahilindedir.
Kendimize gerçekçi hedef ve standartlar koymalıyız; iyi bir eş, anne, baba, başarılı bir öğrenci, işçi veya işveren, kendini sürekli yenileyen, değişimlere direnmeyen, sevilen, sayılan, aranan insan olmaya çalışmak gibi...
Birilerinin bazı konularda, sizden becerikli ya da etenekli olması onu sizden iyi yapmaz.
İnsanların yetenekleri farklı olabilir, temel değerleri benzerdir, kimse kimseden daha iyi değildir.
İyilik kavramı görecelidir. Hiç bir insan hep iyi ya da hep kötü değildir. İyi insanlar kötü, kötü insanlar da iyi işler yapabilir. Pişman olduğumuz davranışlarımızı çeşitli şekillerde telafi edebiliriz.
Kırdığımız kişilerden özür dileyerek, yanlış anlaşılmaları izah ederek, aksayan ilişkileri yoluna koymak için düşünerek, aldığımız kararları hayata geçirerek...
Kişilere, olaylara ya hep ya hiç mantığıyla toptancı yaklaşırsanız hem kendiniz hem de başkalarının üzerinde baskı oluşturursunuz.
Genellemelerden kaçınarak davranışlarınızı abartmayın, abartmak insana zaman ve enerji kaybettirir. Sonu -meli, -malı ile biten koşullu düşünce tarzını, bakış açılarını bırakın. Sorumluluklarınızdan kaçmayın, kendinizi de aşağı çekmeyin.
Editör: Demet Mannas Kervan
