KARANLIK HAYATLAR
Karanlığın ortasında hayatlar
Yaşadığından bile habersiz belki
Dünya'nın dönüşüne inat sanırım
Aydınlık diye girilen cehalet kuyusundayız
Ne biliyoruz?
Nasıl biliyoruz?
Ne kadar biliyoruz?
Demedik!
Alemleri yaratan bir ilmi,
Yine ondan aldığımız nokta kadar bile olmayan
Bir bilgiyle yargılıyoruz.
Ciğerim yanıyor
Daha bu sabah bir baba,
Baba!
Bir kaç günlük bebeğini duvara carparak öldürmüş
Kız doğdu diye
Benim bildiğim dilde
Benim yaşadığım yerde
Benim inandığım dinde
Bu adama söylenecek kelime yok!
Cahiliye devrinden beri
Binbeşyüz senedir
Hiç bir şey değişmemiş
O zamanda cahildik
Şimdi de cahiliz
Kör kuyularda kutlanan
Şeytanın!
Ya da şeytanı bile gölgede bırakan
İnsanın zaferi.
Zafer!
Var oluşumuzu sorguladığımiz için mi?
İsyanımızı doruğa çıkardığımız için mi?
Yoksa!
Aczimizi görmezden gelip
Kibri güç sandığımız için mi?
Yine berbat oldu yüreğim
Nankörlüğün adını zafer koymuşuz
Aslında hiç olmayan bir savaşın
Değerliyken değersizleşen kazananıyız
Bizim olmayan bir ömrü
Bizim olmayacak bir dünya için harcamışız
Evet!
Yanıyor yüreğim
Hiç olduğumuzu bile bile
Daha da hiçleşmeyi kabul edemiyorum
