İSTANBUL GÜNCESİ
Yine metrobüste kavga çıktı bugün; durakta bekleyen adam, kapı açılmayınca metrobüsün ön camına vurup dışardan bağırdı. Şoför düğmeye bastı, koltuğunda doğrulup o da bağırdı:
" O camın kaç para oldugunu biliyon mu lan!" Yolcu açılan ilk kapıdan girdi şoföre iyice yaklaştı: "CAMI NAPİYİM LAN!" dedi, "DURAKTASIN, AÇSANA KAPIYI
"AÇARIM, AÇMAM SANA NE LAN!
"NASI AÇMAZSIN, İŞİN BU!"
"BANA İŞİMİ SEN Mİ ÖGRETECEKSİN?" Yolcunun: "BEN ÖGRETECEĞiM LAN!" demesi üzerine şoför canhıraş bir çığlıkla feryat etmeye başladı.
O güne kadar o otobüste biriktirdiklerini, her gün neler çektiğini; öndeki aracın ilerlemediğini, ilerleseydi tam orada durup kapıyı açacak oldugunu, "Allah canımı alsa da kurtulsam" tınısıyla içlenerek ve göğsünü yumruklayarak, kalın camlı gözlüklerinin ve beyaz saçlarının arasından incecik sesiyle nöbet geçirircesine metrobüsün girişine döktü.
Yolcu duygu seli karşısında afalladı, o ses tonunu yükseltmeye hazırken şoförün ellerine, seğiren gözlerine baktı ve "Tamam abi," dedi. Şoför bağırmaya devam ediyordu, trafik akıyordu. Biz durmuştuk, arkadan korna sesleri geliyordu, on dakika kadar aynı yerdeydik. Soför yolcuya: "Ortaya doğru ilerle" diye bağırınca yolcu ilerledi. Orta kısımdakı yolcular, direksiyona oturan şoförün kan davasını görürcesine mermi yerine cümle bulup yolcuya sıktılar bir bir. Ama yolcu kurşun geçirmezdi. Şoförün bunca dertli olması onu şaşırtmıştı. Kurşun geçirmezdi ya, halden anlar bir adamdı yolcu. Sustu...
