İNSANLARI BIRAKTIĞIMIZ YERDE BULAMAMAK
O an üzüldün sanırsın.
Ama sen güçlenirsin.
Sonrasında düşününce.
İyi ki o anları yaşamışım dersin.
İnsan bazen kendini çok yalnız hisseder.
Her defasında her şeyle tek başına mücadele ederken bulur kendini.
"Sahi hayat hep böyle mi olacak " diye sorgularız.
Kişi zor durumdadır ama yardım isteyemez,
"çünkü herkesin yardıma ihtiyacı var zaten bir şekilde," der.
Karşılıklı yardım teklifi ortaya atılsa da çoğu zaman taraflardan biri kendi işi bitince unutur bunu.
İnsanları keşke onları bıraktığımız yerde bulabilsek.
Çok mu önemli yardım edilmesi ya da edilmemesi.
Değil!!!
Ama burda konu çok farklı.
Konu değerler.
İnsanların farklı tavırlar sergilediği zamanlardan geçerken,
vardır bunda bir hayır deyip.
Umutla bakarız yarınlarımıza.
Her olumsuz olay bizi biz yapan olgular içerir.
Her olumlu yaşadığımız olay ise umutla yarınlarımıza bakmamızı sağlar.
İnsanoğlu yaratılışı bakımından en çok incindiği yerden, yara aldığı yerden kabuk bağlar, olgunlaşır ve Tekamül yolunu anlar.
Farkına varsak keşke hayatın sadece hüzünlü anlardan ibaret olmadığını.
Ama biz şu anda kalmayı hiç beceremiyoruz ya dündeyiz ya da yarın, öbür gün, gelecek ay, yıl diye erteleriz.
Evet buyuz biz.
Üzülsek de gülsek de vardır bunda bir hayır demeli ve umutlarımızı asla yitirmemeliyiz.
Her daim bir umut vardır.
