İNCİ’NİN BİSİKLETİ
İnci, ilkokula gidiyordu. Sarı boyalı, yeşil ahşap panjurlu, dededen kalma bir evde oturuyorlardı. Üç kardeştirler.
Babası bir fabrikada işçi olarak çalışıyor, aldığı ücretle kıt kanaat geçiniyorlardı.
İnci’nin arkadaşının bisikleti vardı. İnci de, arada sırada, düşe kalka biniyordu ama bir bisikleti olmasını çok istiyordu. Fakat ne annesine ne de babasına söyleyemiyordu.
Bir gün babası işten gelmişti ve dışarıdan seslendi.
- İnci, gel kızım biraz…
İnci, kapının önüne çıkınca gözlerine inanamadı. Babası, kırmızı bir bisiklet almış, bir de onu süslemişti. Bisiklet, şıkır şıkır parlıyordu. Koştu babasının boynuna sarıldı.
- Babacığım, çok güzel. Hem de kırmızı. İstediğim rengi nereden biliyordun?
Babasının yanaklarından öptü. Dünyalar onun olmuştu.
Bisiklet, onun tutkusu olmuştu. Yıllar çabuk geçmiş, İnci genç kız olmuş ama bisikletten hiç vazgeçmemişti.
Okulunu bitirip güzel bir işe girmiş ve eli para tutar olmuştu. Ailesine yardım ediyor, kardeşlerinin okul masraflarına katkıda bulunuyordu.
İnci, bisiklet kulübüne üye oldu. Uzun turlara çıkıyor, ekiple kilometrelerce pedal çeviriyorlardı. İnci, artık profesyonel biniciydi.
Yine, bir turnuvaya hazırlanıyor ve sabah antrenmanlara çıkıyordu. O sabah da ekibiyle antrenmandan sonra birlikte şehir ormanında kahvaltı yaptılar. Katılacakları turnuva için planlar yaptılar. Ekip, çok neşeli ve heyecanlıydı. Artık günler yaklaşmıştı. Pedallar onları bekliyordu. Biraz sohpet edip iki gün sonra buluşmak üzere vedalaşıp ayrıldılar.
İnci dört yol ayrımından evin yoluna saptı. Aniden, sağ tali yoldan hızla çıkan bir kamyonet, İnci’nin üstüne doğru geldiğinde, İnci kaçmaya fırsat bile bulamadı.
Kamyonetin vurmasıyla bisikletten fırlayıp adeta havaya uçtu. Bisiklet bir tarafa kaskı bir tarafa, İnci bir tarafa….
Bu onun son yolculuğuydu…
İnci artık meleklerin kanatlarındaydı.
Halbuki kaç kez bisiklet yolları için öncülük edip yürüyüşler yapmışlardı…
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
