İÇİMDEKİ ÇOCUĞU YİTİRMEK
Çocukken yanımdan bir araba geçtiğinde o araba ile yarışırdım, o an arabayı geçmeye başladığımda sanki bütün dünya benim olurdu, o an dünyanın en hızlısı ben olurdum ta ki zaman benim için duruncaya, arabanın gözümün önünden hızlıca kayıp gitmeye başlayıncaya, kadar.
Saati, vakti düşünmeden akşam ezanına kadar mahalleden arkadaşlarla sokak ortasında çılgınca , çocukça eğlenirdim ama akşam eve geldiğimde bacaklarımın ağrısından uyuyamazdım.
Bir gün köye gittik, köy harika bir yerdi ya resmen cennetti benim için. Çoğu köyde olduğu gibi bizim köyde de bir dağ vardı. O dağa tırmanmaya bayılırdım.
Dağın zirvesine ulaşınca kendimi tüm dünyanın hakimi gibi hissetmenin yanında içimde o zirveye çıkmanın verdiği bir gurur da yok değildi. Dağın zirvesinde yalnız başıma saatlerce durmadan düşünmeden vakit geçirirdim kendimle.
Bazen bir sincap görür sincaptan başlayıp hayvanlar alemine kadar uzanırdı merakım.
Rüzgârı arkama aldım ve dağdan aşağıya doğru koşmaya başladım rüzgârın yüzüme çarpışını, kalbimin yerinden çıkarcasına hızlanışını, ayağıma takılan taşlara aldırmadan koşmaya devam ettim.
Bazen koşarken çığlık atardım bazen kendi adımı haykırırdım, bazen konuşurdum dağla, taşla, havayla, hayvanla, ağaçla, böcekle ve bazen sadece kendimle fakat o zamanlar büyüyecekmişim gibi gelmiyordu hiç.
Aslına bakarsak insan yaş alınca büyümüyor, içindeki çocuğu yitirince büyüyor. İnsan yaş alsa bile içindeki çocuğu yitirmemeli çünkü o çocuğu kalbinin, ruhunun derinliklerinde kaybedince bir daha bulamıyor, ne kadar çok arasa da sesini duyurup onu çağırsa da duymuyor seni. O çocuğu yitirince o arabanın gözünün önünden kayıp gitmesini görünce koşmayı bırakıyor, o hissettiğin bacak ağrılarını dindiremiyor, ayağına takılan taşlara bakayım derken onlara takılıyor, bir bakmış ki o düşündüğü böcekle göz göze gelmiş.
