HENÜZ ON YEDİ
Çamurdu her yer.
Kar yağmıştı üç gün üç gece.
Sonrasında bir güneş,
Eridikçe sular toprağa karışmış, yerler balçığa dönmüştü.
Başlar yerde, adımlar ağır,
Ayaklara bulaşan çamurdan kaçamayan bir kalabalık…
Öndeki grubun omzunda 17 yaşında gencecik bir kız yatıyor boylu boyunca.
Son durağa varınca onu yere koyuyorlar.
Dizleri üstünde zor duran baba, bir gayret dizi dizi sahibini bekleyen çukurlardan birine iniyor.
Özene bezene, evdeki yatağına yatırırcasına uzatıyor kızını toprağın üstüne,
Sağını solunu düzeltiyor, gözyaşları toprağı suluyor,
Sonra uzanan bir ele tutunup çıkıyor çukurdan.
Bir kürek toprak atıyor yavaştan,
Sonra bir daha,
Yorgan gibi örtüyor kızın üstünü.
Çamurlu ayaklar bir bir uzaklaşırken, o kendini biraz önce oluşan tümseğin kenarına bırakıyor…
