GÜNEŞSİZ BAHÇE
Benim hayatım;
Güneş ışığımı bulutların örttüğü
Çiçeksiz, kokusuz, ağaçsız uzun bir yol.
Çok ıslandım ben, çok ayaz yedim, çok üşüdüm.
Ah gönlüm ahh sonu hiç gelmeyecek!..
Sualsiz küçüklüğümde cevapsız büyük acılar...
Ah naçiz varlığım benim ahhhh!
Lekesi yıkanmaz, yalnız ömrüm benim!
Karanlık odalarda yastığa yağan gözlerim!
Tüm ömrümü kirleten izi hiç çıkmayacak.
Yalnızlık sürülmüş zihnimde
Aşk kıvamında bir ateş yanar.
Mavzer doğrultulmuş yüreğimde
Tüm geçmişi, geleceği, cihanı yakar.
Yiğit, korkusuz, cengaver yaşar içimde.
Bahçeme diktiğim umutsuz dünlerim,
Sessizlikte gizli gizli ağlayan günlerim,
Gecelerime davetsiz otururken
Benim payıma düşen;
Susmak, uykusuz kalmak.
Ah gönlüm ahhh seni hiç güldürmem ben!
Hayat büyük bir bahçe bana,
Tüm annesiz babasız çocukların büyüdüğü
Gül var, nergis var, menekşe var, papatya var,
Boynu büküğü var, güleni var, üzerine basılıp öleni var!
Varlığım;
Bir tek güzel söz diyenlerin derdine ölüdür.
Duygularımı o kalplere serpiştireceğim
Ve o küçük çocuklar gülecekler.
Bahar gelecek, yeşerecekler,
Ben baş vereceğim.
Bir bahçe var ki bende;
Mezarlar var içine her gün toprağını sevdiğim,
Bir anne baba yatıyor, çiçekler kadar kokan.
Küçük bir çocuğun hayallerine acıyorlar
Ve ben her sabah göz yaşları ile suluyorum.
Editör: Suna Türkmen Güngör
