GÜLÜMSE
Birini sevmenin en güzel hali onu yarasından öpmektir.
İncitmeden. Kırmadan.
Dünyanın yükünü taşımış omuzlarından.
Dizlerinden.
Gözlerinden.
Ve en önemlisi yüreğinden öpmektir.
Anne olan yüreğinden.
Kırılmış sevda yüreğinden.
Gecelerinin ayaza tutulduğu o en kadın yüreğinden.
Hani yastıkların bile huzursuzluk verdiği,
Taşa basar gibi inciten gecelerin kadın yüreğinden öpmektir.
Zaman akıp gidiyor biz uyanmasak da.
Dünya dönüyor.
Büyüdükçe isim değiştiriyor acılar.
Küçük birer çocuk iken etimize batan kıymıklar,
Şimdi birer can yarası
Canımıza batıyor.
Bir mana arıyoruz ömür boyu.
Her şeye, her soluğa.
Oysa insanın kendisi zaten mananın en büyüğü.
Gözlerinin ışığına değen her şey sadece bir gülümseme bekliyor senden.
Gün dönmek için, mevsim yürümek için, kuş ötmek için, çiçekler kokmak için bir gülümseme bekliyor.
Ve sensin aslında dünyanın merkezi.
Sana değen her şey seni tamamlıyor sadece.
Sen varsın diye bu kadar güzel bu gökyüzü.
Bu yağmur, bu deniz.
Bu mavi, bu yeşil.
Bu yüreğine değen aşkın kırmızısı sen varsın diye bu kadar güzel, bu kadar anlamlı.
Düşünsene.
Sen olmazsan ne önemi var hangi çiçeğin nasıl koktuğu.
Gecenin soğuğuna değen nefesin olmazsa soğuk nedir ki?
Sesin olmazsa nedir ki ses?
Gülüşün olmazsa.
Gülüşün olmazsa sevmek nedir ki?
Hayatı yaşanır kılan her şey bir gülümsemenin ardında saklı...
Gülümse
Editör: Nezihat Keret
