GENİŞ AİLEM
Yine!
Sükûnetin içerisinde; günün temposundan tam anlamıyla yorgunluğu atan, dingin ve dinlence saatlerindeyim. Önümde bilgisayar, elimde telefonum olmazsa olmazım. Kulplu, duble camdan fincanımda; çayım hazır, keyfe keder katmadan yazmak, huzur veriyor. Arada esen hafif serinlik esintisi eşlik ediyor. Adeta bana yazmalısın dercesine…
Yazmalı mıydım?
Gündeme o kadar uzak kalmıştım ki neyi nereden başlamam gerektiğini dahi düşünemiyordum.
Bugün severek yaptığım resmiyetime son vermişken, nasıl bir yorgunluk ise arkadaşlarıma dahi söylememiştim. Belki de toplantı gününde bilakis, birinci ağızdan duymaları bana da iyi gelecekti. Ben vedaları ömrümce sevemedim. Mutlu ve dostça ihtiyaç olduğu anda "Ben buradayım. Bir telefon kadar yakınım." diyebilmekti bütün mesele…
Bir yandan da öyle geniş bir ailemiz vardı ki bütün değerli kalemler, yayın yönetmenimiz, ben, kalem de kelam bağlarımız demekten de keyif alıyorum açıkçası …
Bazen düşüncelerimiz, bazen de kalemlerimiz konuşur burada. Ailemden sonraki geniş ailem.
***
Dedim ya bu saatler dingin saatlerdir.
Konu bulunmadığı zaman iç sesimiz harekete geçer.
Dökülür duygularımız bir bir.
Sizi en iyi anlayan ailenizdir…
Tabi kolay değildi onca yıl, onca emek.
Bir yerde de tamam deyip, bayrak misali görevi devretmek. Bizden sonrakilere imkan tanımaktı.
Asaletin en güzel tarafı …
Kısa ve öz. Bugün de öyle olsun dedim.
İçimi döktüm resmen.
Yine!!!
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
