GAZ OCAĞI
1970 yılıydı.
Henüz on yaşındaydım. Babam, Konya dönüşünde beraberinde bir gaz ocağı alıp gelmişti. Babam, gaz ocağının gövdesindeki kapağı açıp içine iki buçuk litrelik cam şişedeki gaz yağından doldurdu. Ocağın pompa kolundan tutarak pompaladı. Gaz ocağının deposundaki boşluk, hava ile dolunca pompa kolu sanki yorulmuş bir çocuk gibi olduğu yerde durdu.
Babam da pompa kolu hareketsiz duruma gelince bıraktı. Eline kibriti alıp gaz ocağını açtı. Yanan kibrit çöpünü gaz ocağına uzatıp yaktı. Annem, hemen odun ateşinde çay demlediğimiz çaydanlığı üzerine koydu.
Çay suyu fokur fokur kaynamaya başlayınca yüz gramlık, yapılmış, üzerinde “Tekel” yazan karton kutudaki çaydan eli ile bir tutam alıp çaydanlığın içine boşalttı.
Demlenmesini beklemeye başladık.
“Oh ne rahatlık!” dedi annem.
Babam; “Bak Hanım, ne odun yakma, ne kül alma derdi var.” dedi; “Ama gaz yağı olmazsa, bu da yanmaz.”
Henüz demlenen çayı içmeye başlamadan Köy Muhtarı Mustafa Yıldırım evimize çıkıp geldi. Belki bir işi, belki bir söyleyeceği vardı ama söylemedi.
Ortada duran gaz ocağına bakmaya başladı. Çay demlenmişti, annemle çayları doldurup ikram ettik.
Muhtar çay içerken gözünü gaz ocağına dikmişti.
O bakıyordu da ben sanki bakmıyor muydum?
Muhtar, gaz ocağına baktı baktı; "Bunu bana vereceksin Ali Dayı. Parasını hemen vereceğim. Benim evime çok misafir gelir, bu senden çok bana lazım." dedi.
Babama kaç liraya aldığını sordu. Babam da alış fiyatını söyledi. Hemen cebinden parasını çıkardı yere altı. Gaz ocağını aldı, ayağa kalkıp müsaade isteyip gitti.
O günden sonra bir daha gaz ocağımız olmadı.
Annem, bir defa çay demleyecek kadar rahatlık gördü. O günden sonra, belki hep hayal etti. Ama babama; “Neden sattın?” demedi.
Annem, gaz ocağından sonra, yine odun ateşinde hem yemek pişirmeye, hem de mis gibi çaylarını demlemeye devam etti.
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
