EY KALEM
Niye sükut halindesin ey kalem!
Sen değil miydin münzevi yüreklere tercüman olan?
Sen değil miydin ezadar duygulara hanûman olan?
Sen değil miydin bigane dervişlere yoldaş olan?
Söyle!
Var mıydı yalınayak, yarı yolda bırakmak..
Var mıydı çilehanede birbaşına ağlamak..
Darağacında gerdanıma ilmek bağlamak..
Gül diyarında diken tohumu serpiştirip savurmak..
Söyle!
Var mıydı sırtını yoldaşına verip, akrep dolu bir kuyuda onu çiyanlarla başbaşa bırakmak!..
Ey vefasız kalem!
Ya içtiğin sükut şerbetinden bana da bir yudum ısmarla,
Ya da müsamaha et duygularıma, gel naçar halimden bir daha sen anla...
Ahdimizi unuttun mu ey Kalem!
Ben ah-û zar olup ağlayacaktım, sen de mendil olup gözyaşlarımı silecektin.
Nisan yağmurları başladığında, çorak yüreğime safran renginden nergisler ekecektik..
Nur-saçan yıldızları seyre dalıp, asumanın sessizliğine nispet, ahenkle çağlayan nazlı şiirler yazacaktık.
Sevgide ahraz olan yüreklere bir bir buse konduracaktık..
Gah-i gülüp gah ağlayacaktık. Aşıkların dilinde, belkide yanık bir türkü olacaktık.
Derviş misali diyardan diyara yol alıp, aşktan dem vuranlara, Züleyha'nın Yusuf'unu anlatacaktık.
Ey kalem!
Sen susunca ben kederimi kime söyleyeyim?
Yüreğimdeki dertlerimi kime dökeyim?
Kime avaz avaz ağlayıp kime güleyim?
İçime gömdüklerimi kime dillendireyim?
Ya da başımı alıp hangi bilinmeze gideyim
Ya tut elimden doğrult beni, ya da tabureye vur tekmeyi, bari senin elinden öleyim..
Gördün mü ey Kalem!
Gördün mü halimi, ahvalimi, arzuhalimi..
Gördün mü sensiz ve sessiz olan hayatı mı? hatta hayatta kalma ihtimali mi?..
