EY FERHUNDE DİLBER!
Sen yüreğinin ardından ıslak gözlerle hiç bakakaldın mı?
Hiç yolcu ettin mi yüreğini meçhullere doğru?
Vedalaşmadan, yüreğinin yarasına hiç gözyaşı döktün mü?
Hüzün deryasına kulaç attın mı hiç, boğulacağını bile bile.
Bir seraba peyrev, Leyli Leyla türküsünü hiç getirdin mi dile?
Zehirli fulyalara dert yanıp, kokusunu hiç benzettin mi gonca güle?
Düşman bile senin yaptığını yapmaz ey vefasız Dilber!
Yarınlardan bahdesip, kulağıma fısıldayan hep senin sesin..
Beni idam sehpasına çıkartıp, gerdanıma urgan bağlayan sensin..
Kirli camlardan yarınları iple çekerek tükendi artık nefesim..
Baharlarım hep borana döndü! Hani, niye gelmedin? Söyle! nerdesin?
Bana garezin neydi ey Ferhunde Dilber!
Niye mecnun gibi, yalın ayak attın çöllere,
Niye beni meczup edip, düşürdün dillere..
Geceyle sırdaş olup, dert yakınan bensem
Ruhumu mengeneye atıp çiğneten sensin
Aşk pazarında ıtr-i kokulu bir gül isem
O gülü buruşturup közün içine atan sensin
Sokaklarda taş atılan deli divane bensem
O kızgın taşı atıp yüreğimi kanatan sensin
Evet sensin!
Yağmurum da sensin güneşim de sen
Derdim de sensin tabibim de sen
Suçum da sensin hakimim de sen
Dünyam da sensin ahiretim de sen
Cennetim de sensin narım da sen
Çünkü bendeki, ben değilim, asıl ben olan, sen..
Hâlbuki, yarına yönelik ahenk dolu hayaller ekmiştim.
Nazarını kurbangâh bilip, canımı ayağına sermiştim.
Yüreğimdeki berrak duyguları senin adınla süslemiştim,
Gök kuşağından yaseminler kopartıp senin için ekmiştim.
Velakin uzletgâhta beni yalnız bırakacağını bilememiştim..
Gördün mü halimi ey Dilber!
Sıla da gurbeti nasıl yaşadığımı
Hanumanda bir başıma yakardığımı
Ummanda girdaba düşüp boğulduğumu
Kalabalıklar içinde yapayalnız olduğumu
Gözyaşlarımın yanağımda iz bıraktığını
Gördün mü ey Dilber!
Gördün mü?
Dünya denen mezarlıkta son nefeste olduğumu.!
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
