DERTLİ BABAM
Elime telefonu almış, biraz soru çözmüş, biraz yazı yazmış, sıkılmış bir ruh haliyle biraz da sosyal medyaya bakayım derken; saçma sapan yazılar, görseller, reklamlar falan filan... tam kapatmak üzereyken önüme çıkan bir yazıda asılı kaldım.
"Ben babamla hiç dertleşmedim"
Evet tek cümle ama ferman yazdıracak bir cümle. Bunu o kadar çok insandan duydum ki farklı versiyonları ile.
"Babam sert ama mert adamdı."
"Yanında konuşamazdık."
"Gülemez, iki adım ardında yürürdük" gibi bir sürü sözler....
Nerede "baba"kelimesi geçse burnumun direği sızladığı kimse tarafından pek bilinmese de şu anda tam da burnumun ucu sızlıyor. Ben de babamla hiç dertleşmedim..
Kız oluşum mu yoksa onun kişiliğinin suskun tarafı mıydı bilinmez ama
ben babamla hiç dertleşmedim.
Belki okula giderken saçımı taradı, karlı havada omuzuna alıp okula götürdü, belki bir pazar tezgahından o güne kadar hiç tatmadığım şeftali ısmarladı, belki kahveye oralet içmeye giden tek kız çocuğu bendim, sabahları köy sobasını yakıp üzerine çay koymadan bizi hiç uyandırmadı, annemin azarlarından bizi hep kurtardı belki ama
derdini dinlemek hiç nasip olmadı.
Şu cümleyi okuyunca derin bir nefes çıktı ciğerlerimden. "Belki de," dedim, "babama hiç derdini soran olmadı."
Bizi yolcu ederken koca şehire, dağlara bakıp "Ah dağlar ah!" deyişindeki mana neydi?
Her sıkıştırdığımda:
"Anamdan başkasına aşık oldun mu?" sorusuna verdiğin,
"Her yiğidin gönlünde bir aslan yatar," cevabına tekabül eden "aslan" kimdi?
Yaşaran gözlerimle birlikte aklımda binbir soru asılı kaldı. Belki beni hiç duymayacak olsa da hisseder umuduyla soruyorum:
"Canım babam! Senin de her insan gibi içini kemiren bir derdin var mıydı?"
